همانطور که بارها در بررسی علل حوادث کوهستان و کوهنوردی مشاهده کرده ایم صعود انفرادی و کوهنوردی به تنهایی همیشه مورد ایراد و نکوهش بوده چون ممکن است فرد در شرایطی قرار گیرد که آگاه به شرایط بحرانی و خطرناک خود نبوده و حتی قادر به اطلاع دادن به دوستان خود نباشد.
بیماری ارتفاع و در شرایط خطرناک تر آن "ادم مغزی" وضعیت دشواری را برای فرد بوجود می آورد که فرد آگاه به شرایط بحرانی خود نیست و حتی نمی تواند از دیگران و همنوردان درخواست کمک کند.
همچنین بیماری های زمینه ای قلبی عروقی برخی کوهنوردان پرخطر (که در ارتفاعات وجود زمینه ای این بیماری ها در کوهنورد شرایط خطرناکی را ایجاد می کند) می تواند شرایط بحرانی برای فرد بوجود آورد.
کوهنوردی رشته ای مفرح و مورد علاقه بسیاری است (گر چه آن را ماجراجویی می دانند نه ورزش) که همواره مشتاقان خود را دارد و ایران به واسطه کوهستانی بودن پتانسیل بالایی در گرایش مردم به خصوص جوانان دارد.
از سویی دیگر ورود بدون «ضابطه» به این رشته ورزشی در دل خود آسیب های جبران ناپذیری دارد که آنرا از دیگر رشته های ورزشی انفرادی و گروهی متمایز می کند، یکی از این تفاوت ها، «تبعیت» تمام قوانین و آموزش ها و تخصص ها از «طبیعت» است از طرفی چون همانند سایر رشته های ورزشی در اماکن خاصی که امکان امداد آنی وجود دارد صورت نمی گیرد بر اهمیت آموزش و امنیت آن می افزاید.
