حفظ نیرو و ذخیره انرژی موجود در بدن است.
کوهنوردان باید انرژی خود را به سه قسمت انرژی صعود، انرژی فرود و انرژی ذخیره تقسیم کنند و در هنگام حرکت گامی ثابت و یکنواخت داشته باشند.
بدون آن که توقفی داشته باشید یا بدنتان عرق کند. در سر بالایی ها از تند رفتن خودداری کنید و در شیب های تند در موقع بالا رفتن و حتی پایین آمدن با قدم های کوتاه و به صورت مارپیچ ( زیگزاگ ) حرکت کنید. توضیح اینکه این روش زیگزاگ فقط برای صعود و فرود در مکان هایی مناسب است که برف زیاد ندارند، برفی که خطر ریزش بهمن نداشته باشد.
در موقع حرکت ، متناسب با شیب مسیر قدم بردارید تا دچار کشیدگی عضلات پا نشوید و نیز تعادل بدن شما به هم نخورد و فشار به ریه و قلب کمتر شود. طول قدم ها متناسب با زیاد شدن شیب و سختی مسیر باید کوتاهتر باشد و با فاصله نزدیک تر به زمین برداشته شود.در بعضی از شیب ها که به علت لغزندگی یا سطح اتکای کمتر امکان گذاشتن تمام پا وجود ندارد، می توان با پنجه یا کنار پا صعود کرد. در شیب هایی که امکان گذاشتن تمامی کف کفش به روی زمین وجود دارد ،پایتان را کاملا تخت بگذارید ،چرا که حرکت روی پنجه پا بصورت مداوم ،خصوصأ با وجود کوله سنگین، عظلات پا را خسته می کند.
پرورش عضلات ذهن
- دسته: مطالب
هنگامی که ورزشکاری شاخص و برجسته را می بینیم در ابتدا در اندام عضلانی او دقیق می شویم و به این فکر می کنیم که چگونه ما نیز می توانیم چنین عضلات و اندامی داشته باشیم تا به این حد از توانائی برسیم.
اما آیا یک ورزشکار فقط باید به اندام و عضلات قوی خود متکی باشد؟
با نگاهی ژرف تر و برخوردی نزدیکتر با بزرگان هر ورزشی مشاهده می کنیم که این افراد علاوه بر اندام قوی و مهارتهای تکنیکی از هوشی بالا و ذهنی قوی و فعال برخوردارند. افراد با اعتماد به نفس پائین و با ذهن مشوش و مغشوش هر چقدر هم از لحاظ جسمی قوی باشند نمی توانند ورزشکاران موفقی شوند.
در ورزش کوهنوردی مخصوصا" کوهنوردی فنی و جدی نیز این قائده صدق نموده و داشتن عضلات ذهنی قوی به اندازه عضلات فیزیکی اهمیت دارد.
