یکی از تمرین‌های موثر هیمالیانوردی، تمرین کمبود اکسیژن نام دارد.
علت اصلی آغاز روند هم‌هوایی، کمبود اکسیژن در ارتفاعات است. از سوی دیگر پژوهش‌ها نشان داده‌اند که سیگاری‌ها در مقایسه با دیگران، گلبول‌های قرمز بیشتری دارند و در ارتفاع از هم‌هوایی نسبی برخوردارند.
توجه به این دو موضوع، موجب پیدایش تمرین‌های کمبود اکسیژن در میان هیمالیانوردان گردید و این تمرین ها، انقلابی در صعودهای بلند پدید آورد.
امروزه شاهد صعودهای بسیار سریعی در هیمالیا هستیم که با مفهوم سنتی هم‌هوایی، به هیچ روی قابل توجیه نیست.
یکی از عواملی که چنین صعودهای سریع و بی‌مقدمه‌ای را ممکن می سازد، تمرین کمبود اکسیژن است که بخشی جدایی ناپذیر از تمرین‌های روزانه کوهنوردان برتر جهان شده است.
البته این کوهنوردان دست به تمرین های نوظهور و ناشناخته نمی‌زنند بلکه همان ورزش‌های کمکی مورد استفاده سایر کوهنوردان را به کار می‌گیرند که شامل دویدن، شنا کردن و دوچرخه سواری است.
تنها تفاوت در چگونگی تنفس ضمن تمرین است. در تمرین کمبود اکسیژن، کوهنورد به‌طور آگاهانه و هدفمند طوری نفس می‌کشد که بدنش با کمبود اکسیژن ملایم و نامحسوسی رودررو شود.
مثلا اگر از دویدن به عنوان ورزش کمکی بهره می‌گیرد ضمن روندی بلند، سرعت تنفس خود را کم‌کم پایین می‌آورد به نحوی که اکسیژن دریافتی وی در ضمن تمرین، همواره کمی پایین‌تر از میزان مورد نیاز بدنش باشد.
درمان بسیاری از بیماری ها در دل کوه ها، دره ها و باریک راه های پر پیچ و خم نهفته است، بسیاری از گل ها و گیاهان دارویی شفابخش در دامنۀ کوه ها می رویند و آبهای زلالی و گوارایی که از کوهسار جاری است، و زندگی بیش از نیمی از مردم جهان به آن وابسته است، مایۀ زندگی و آرامبخش جانهاست.
از نظر پزشکی ، کوهنوردی از رشته های مهم ورزشی است که در تنظیم اعمال تمام اعضای داخلی بدن انسان ، از جمله قلب، مغز، دستگاه گوارش، عضلات و استخوانها دخالت عمده دارد و نقش پیشگیری و درمانی بسیار شایسته و شایانی بر عهده دارد زیرا در جریان کوهنوردی میزان خون موجود در عضلات تا 20 برابر بیشتر شده و مویرگهای خونی که در جریان استراحت فقط به مقدار 15 درصد باز و فعال هستند، هنگام کوهنوردی به بیش از 95 درصد می رسد و در نتیجه انتقال مواد غذایی ضروری بدن با شتابی بیشتر و با کیفیتی سودمندتر به نقاط مختلف بدن می رسند .
