کوهنوردی فقط یک ورزش نیست، بلکه روشی است برای زندگی. این ورزش محدودیت‌های آمادگی جسمانی و روانی خود را دارد. کوهنوردی فعالیتی است که نیاز به مقدار زیادی انرژی و تنفس بطور عادی دارد اما در ارتفاع بالا بدن به سختی می‌تواند اکسیژن کافی را به ارگانیسم‌های بدن عرضه کند. بدین صورت که هرچه ارتفاع بیشتر میشود هوا رقیقتر و در نتیجه تنفس سختر میشود. بنابراین، آنچه که می‌تواند ریه‌ها ما را برای تامین اکسیژن در بالا رفتن آماده سازد تمرینات و تکنیک‌های ویژه است.
در ارتفاع بالا، سرعت تنفس باید سریع باشد به طوری که بدن اکسیژن کافی خون را تامین کند. اگر بازدم به طور معمول باشد، سرعت تنفس سقوط خواهد کرد و شروع به نفس نفس زدن خواهیم کرد. (این عمل باعث از دست دادن انرژی میشود.) بنابراین تمرین تنفس با فشار در صورتی که به طور مداوم و سریع انجام شود کمک مناسبی برای کوهنورد می‌باشد.
کوهنورد با تجربه می‌تواند به سرعت به یک محیط کم اکسیژن وفق پیدا کند. نوشیدن مقدار زیادی آب در هنگام صعود، به عنوان مایع کنترل سطح اسیدیته در خون، ما را قادر می‌سازد که اکسیژن بیشتری در خون حفظ کنیم.
در افراد معمولی مشکلی که وجود دارد عمل نکردن درصد زیادی از کیسه‌های هوای داخل شش‌هاست. به همین خاطر این افراد زمانی که مجبور میشوند یک فعالیت سنگین انجام دهند سریع به نفس زدن می‌افتند. اما یک ورزشکار حرفه‌ای در هر بار تنفس اکسیژن بیشتری به بدن میرساند، کمتر به نفس زدن می‌افتد.
چگونه این کیسه‌های غیرفعال را به فعالیت وادار کنیم؟
باز کردن این کیسه‌ها داستان مفصلی دارد. یک سری از ورزش‌های هوازی و سنگین، تمرین‌های روزانه و مرتبی برای باز کردن و باز نگه داشتن این کیسه‌ها وجود دارند. بهترین کار این است با یک مربی مشورت نمایید و طبق برنامه عمل کنید.
دویدن یکی از بهترین اشکال ورزش است. این سیستم قلبی و عروقی شما را تحت فشار قرار می دهد تا سخت تر کار کند ، این کار باعث می شود عضله قلب شما قوی تر و کارآمد تر شود . پاهای شما را تقویت می کند ، به بازوها ، گردن ، پشت ، باسن
و ستون فقرات کمک می کند.
دویدن نیز یک تمرین عجیب است. هنگامی که درست انجام شود ، با سرعت کالری بیشتری از راه رفتن می سوزاند.
دلایلی که هنگام دویدن خسته می شویم عبارتند از:
عضالت ما از لرزش پاهای ما که همیشه به زمین برخورد می کنند خسته می شوند.
عضالت بین دنده ای ما از بلند کردن دیافراگم خسته می شوند ، بنابراین می توانیم نفس عمیق تری بکشیم.
ما از تمام سوخت موجود در بدن استفاده می کنیم.
ما قادر به دریافت اکسیژن کافی در عضالت نیستیم تا آنها بتوانند به درستی کار کنند.
سیستم قلبی عروقی ما قادر به مقابله با بار نیست و جریان خون به عضالت محدود شده است.
عضلات ما در اهداف متقابل با یکدیگر کار می کنند و ناکارآمدی انرژی بزرگی ایجاد می کنند که باعث می شود کار سخت تر شود.
