"گرلینده کالتنبرونر" تنها زن کوهنورد جهان که هر 14قله بالای 8000متر رو صعود نموده، در مورد علت زندگی و صعودهایش اینگونه عنوان میکند که:
هر گاه با دیگران درباره اکسپدیشن هایم صحبت می کنم، می توانم احساس کنم که آن ها فقط عذاب و سختی های این کار را می بینند:
سرما، توفان و خطرات.
تنها افراد کمی می توانند با این لحظات زیبا ارتباط برقرار کنند، لحظاتی که مرا به سوی هیمالیا باز می گردانند.
من به دنبال این موقعیت های خاص هستم:
غوطه ور شدن در زیبایی، احساس قوی زنده بودن و "خودم" بودن به طور خالص و ناب
این بالا من آزادم، من می توانم از تمام مسئولیت ها جدا شوم، مجبور نیستم خوشایند دیگران باشم. دور از هر چیزی در آن پایین، می توانم خود واقعی خودم باشم.
هر زمان که تسلیم دنیای کوه های بلند می شوم، احساس خشنودی می کنم. حتی اگر متوقف شوم با خوشی لبریز می شوم. وقتی صعود می کنم مصمم هستم، احساس استقلال و شایستگی می کنم.
من در کوهستان تصمیم قاطع ام را خودم می گیرم و در مقایسه با زمانی که در پایین هستم احساس کاملا متفاوتی دارم، این خود واقعی من است.
احساس احاطه شدن با زیبایی کوهستان و تعدد این لحظات
من روی برف، نزدیک کوله هایمان نشسته ام. مجذوب چشم انداز و خیره در هیبت زیبایی های اطراف شده ام. کمی مه در افق می بینم اما جز آن، آسمان کاملا صاف است. این لحظات دلیل زندگی و صعودهای 8000 متری من هستند.
هر کسی در هنگام کوهنوردی و کوهپیمایی (چه دشوار و چه ساده) از رفیق یا رفیقان راه جدا کند و تکروی کند، نمی تواند خود را در ردیف کوهنوردان با اخلاق جا بزند.
او از اصل «یک نفر برای همه و همه برای یک نفر» تخطی کرده است.
صعود انفرادی با تکروی کردن، از تیم جدا شدن و نظم گروهی را به هم زدن تفاوت دارد.
علل مختلفی از جمله ضایعات جسمانی، عدم آمادگی به علت نداشتن تمرین کافی و مناسب، صدمه دیدن، درخواست سرپرست تیم از یک نفر برای جدا شدن از تیم به منظور انجام وظیفه ای خاص در جهت منافع گروه، می تواند باعث شود که فرد از تیم جدا شده و از همراهی و همپایی با تیم به صورت آگاهانه و هدفمند باز بماند و یا پیش افتد. این باز ماندن و پیش افتادن در جهت پشتیبانی، حمایت، امداد و به عنوان سفیر و کمک رسان خواهد بود و فرد جدا شده، قلبا و قدما با تیم همراه است ولی وظیفه محوله او را از نیمه راه جدا می کند.
در غیر این صورت، بدون دلیل موجه، تیم و گروه را وانهادن، بقیه را به امان خدا رها کردن، راه دیگری را پیش گرفتن و رفتن، از اخلاق کوهنوردی به دور است.
چنین فردی رفیق نیمه راه است، کار او پسندیده و درخور جامعه کوهنوردی نیست، به حرکت های جمعی لطمه خواهد زد و می بایست با او برخورد قاطع شود.
