۱- دمای پایین هوا یا آب
۲- پوشاک نامناسب و ناکافی
۳- رطوبت
۴- دهیدراسیون (کاهش مایعات بدن): این حالت به دنبال فعالیت‌ها و یا بیماری‌هایی که منجر به از دست دادن مایعات بدن می‌شوند، اتفاق می‌افتد. مانند ورزش شدید و طولانی مدت یا ابتلا به اسهال و استفراغ.
۵- خستگی
۶- عدم کفایت مواد غذایی
۷- عدم اطلاع کافی از هایپوترمی و جزئیات آن
۸- مصرف الکل: در مدت کوتاهی باعث افزایش دما می‌گردد که ناشی از دفع شدید حرارت از طریق پوست است و پس از آن شخص به سرعت به سمت هایپوترمی خواهد رفت.
۹- دیابت: می‌دانیم که نوسانات قند خون در افراد دیابتی بیشتر از حد معمول بوده و در این اشخاص، هیپوگلیسمی (کاهش قند خون) می‌تواند به هایپوترمی منجر گردد. علت این موضوع آن است که در بیماران دیابتی، ذخایر گلیکوژن محدود می‌باشند. البته اشاره به این نکته ضروری است که هر عاملی که موجب کاهش ذخایر گلیکوژن بدن شود، به بروز هایپوترمی کمک خواهد کرد.
بدلیل تماس پوست چه بطور تماس مستقیم کوهنوردان با گیاهان در طبیعت چه از طریق مالیدن دست آلوده به عوامل حساسیت زا به صورت، چشم یا سایر نقاط بدن حساسیت ایجاد میشود.
البته فرایند ایجاد این نوع از حساسیت با مورد بالا متفاوت است بدین صورت که بجای ترشح هیستامین و.... خود سلولهای دفاعی مستقیم درگیرند بنابر این سرعت بروز و روند شکل گیری بیماری کند تر است.
خارش، قرمزی پوست و بروز تاول از مهمترین علایم ان است. کوهنوردان بایستی این علایم را از سوزش پوست در اثر تابش افتاب تند کوه و تاثیرات اشعه UV تفریق دهند. پس جهت جلوگیری بایستی کوهنورد با پوشیدن لباس استین بلند و پرهیز از دست زدن به گیاهان ناشناس شانس ابتلا را کاهش دهد همچنین دست آلوده ی خود را به سایر نقاط بدن همچون چشم و صورت نزند.
درمان: در موارد خفیف مالیدن پمادهای ضدالتهاب استروئیدی مفید است اما در موارد شدید بایستی کورتونهای خوراکی همچون قرص پردنیزولون مصرف شود.۳۰الی۴۰ میلی گرم پردنیزولون خوراکی یکبار در روز برای مدت ۳الی۴روز کفایت میکند.
