هیات کوهنوردی رفسنجان

کوه زندان د رمنطقه ده رنج  در 35 کیلومتری شرق رفسنجان واقع شده است.منطقه ده رنج از روستاهای ییلاقی رفسنجان است که در گذشته ای نه چندان دور و قبل از اینکه  قهر طبیعت دامنگیر  جاندار و بیجان بیابانش گردد ،جزو خوش آب و هوا ترین مناطق رفسنجان بوده و بر خلاف اسم نامأنوسش بهاری دل انگیز و تابستانهای پرمحصول داشته است.ولی آنچه امروز از ده رنج به جا مانده زخم خشکسالیست که بر پیکر درختان و در نگاه خسته مردمانش مشهود است.تقریباً دیگر جمعیت چندانی در آنجا سکنی نداشته و  تعداد خانوارها از انگشت دست تجاوز نمیکند  که گویا آنها هم مهمان چند روزه هستند و مدتهاست  میهمان شهر و شهرنشینان شده اند.

کوه  زندان  در شرق روستا واقع شده و  مرتفع ترین بلندی در آن منطقه بشمار میرود.کوهیست نیمه فنی با مسیر پیاده روی طولانی که از مدخل روستا شروع و در دل دره ای زیبا که آبراه سیلها و رودخانه های فصلیست  ادامه میابد.

روز جمعه 23/6/91 طبق زمانبندی قبلی ساعت5:45 تعدادی از دوستان در پارک لاله و بقیه در پارک جوان که در مسیرمان بود بهم پیوستند.خوشبختانه مینی بوس سر وقت مقرر حاضر شد و بلافاصله براه افتادیم.بعد از طی 30کیلومتر از دهستان داوران گذشته و چند کیلومتر بعد در سمت راست جاده ای شوسه بود که بسمت ده رنج میرفت.پس از طی 3-4 کیلومتر ساعت 7 به روستا رسیدیم بعد از چند دقیقه نرمش و گرم کردن بدن ،ساعت 7:15 به راه افتادیم.ابتدا راه بصورت شوسه و کاملاً عریض بود.پس از طی حدوداً 2 کیلومتر  به یک سد سنگی –سیمانی  مرتفع رسیدیم.در روبروی سد منطقه وسیع و صافی بود که قبلا از احداث سد، باتلاق یا مرداب  بوده است. پس از عبور از  دیواره سنگی کناره سد (که کاملاً خشک شده بود)وارد درختزاری تنک و کم درخت شدیم که بیشتر پوشیده از بادام کوهی و تک درختان بید بود.یکی دو آب بند کوتاه نیز در مسیرمان بودند.کمی جلوتر وارد مسیر آبراهه شدیم که مملو از سنگ و صخره و در بعضی جاها سنگهای بزرگی بود که بایستی با مهارت دست به سنگ از آن رد میشدیم.شکل  صیقل خورده سنگهای  عظیم نشان میداد که روزگاری سنگ بستر رودخانه های خروشان و پرآبی بوده اند.

قسمت اعظم راه بطول چندین کیلومتر و تقریباً زمان 2الی 3 ساعت به همین شکل طی شد.آبراهه در بعضی جاها  دالان  مانند میشد که منظره ای جذاب داشت.در انتهای یکی از همین دالان ها به دیواره ای تقریباً3 متری  و عمود رسیدیم که بی شباهت به راهرو رجب سه شاخ ولی در مقیاس بسیار کوچکتربود

که پس از عبور از آن به ارتفاعات و بلندیهای مشرف به کوه میرسیدیم از اینجا قله قابل مشاهده بود که کاملاً سنگی و صخره ای بود.از این محل به بعد مسیردارای شیب تند در حدود70-80درصد وسنگی و خاکی و ریزشی و در بعضی مکانها شن اسکی میشد که کار را برای اعضا تازه گروه کمی سخت و خسته کننده کرده بود.

پس از یک ساعت به  قسمت صخره ای مشرف به قله رسیدیم.از اینجا به بعد مسیر با شیب بسیار تند و دست به سنگ میشد که  با توجه به تعداد زیاد نفرات و همچنین خستگی زائد الوصف  بعضی ها غیر ممکن به نظر میرسید.متأسفانه راهنمای گروه نیز نتوانست مسیر ساده و سهل الوصولی نیز بیابد و لذا پس از رایزنی  به این نتیجه رسیدیم که از مسیر آمده بازگردیم هر چند این مسئله به مذاق اکثریت افراد خوش نیامد ولی  حداقل مانع از هرگونه پیامد ناگوار میشد.ساعت 12:30در قسمتی از مسیر برای صرف صبحانه توقف و پس از نیم ساعت  به راه افتادیم. راه بازگشت مسیر طولانی تر  از آنچه که آمده بودیم به چشم می آمد که یک دلیل آن هم خستگی بچه ها بود.گرمای هوا و تشنگی نیز همه را به ستوه آورده بود.بالاخره ساعت 6 به محل روستا رسیدیم .هوا گرگ و میش شده بود و خنکای دلچسبی داشت.راه که افتادیم تقریباً تاریک شده بود.ساعت 7 به رفسنجان رسیدیم  و اینبار "تجربه" سوغات  برنامه  این هفته بود.هرچند اکثر افراد از برنامه اظهار رضایت میکردند ولی  نگاهها و چهر ه های خسته شان حرف دیگری داشت.11 ساعت پیاده روی ممتد  که ابداً به ظاهر کوه و منطقه  نمیخورد ارمغانی جز خواب راحت برای دوستانمان نداشت.

نکته:

کوه زندان کوه فنی و زیبایی است که  میشود آنرا به سه شاخ کوچک تشبیه کرد برای صعود شرایط خاصی را میطلبد که فقدان آنها باعث شد تا برنامه  مطابق انتظار پیش نرود که از آنجمله میتوان به موارد زیر اشاره کرد:

-آمادگی جسمانی عالی برای تمام نفرات

-به همرا داشتن راهنمای خبره و آشنا با مسیر

-تعدد کم نفرات در برنامه صعود حداکثر 10 الی 12 نفر

-صعود در فصلهای خنک  سال مانند بهار و پائیز

-به همراه داشتن میزان کافی آب