گرما با بدن انسان چه میکند؟
- نوشته شده توسط خلیلی
- دسته: مطالب
گرمازدگی وقتی رخ میدهد که مرکز تنظیم حرارت بدن دیگر نتواند پاسخگو باشد. اما تا سر رفتن ظرفیت مکانیسم های خنککننده درونی، بدن تدابیر زیادی برای مقابله با گرما دارد. راهکار شما برای خنک نگه داشتن بدن چیست؟
با بالا رفتن دما چه اتفاقی در بدن انسان میافتد؟ از آنجا که ارگانهای بدن با فرآیندهای شیمیایی پیچیدهشان در ۳۷ درجه سانتیگراد به بهترین شکل عمل میکنند، بدن تمام تلاشخود را برای نگه داشتن دما بین ۳۶ تا ۳۸ درجه سانتیگراد میکند.
برای تنظیم این دما بدن به گیرندههایی مجهز است که روی پوست و در درون بدن (گیرندههای هیپوتالاموس که درجه حرارت خون را هنگام عبور از مغز تحت نظر دارند) دما را اندازهگیری میکنند.
نتایج این سنجش در مغز با دمای مجاز مقایسه میشوند. درجه حرارت بدن در مرکز تنظیم درجه حرارت (بخشی از دستگاه عصبی خودمختار) در هیپوتالاموس کنترل میشود. در صورت ثبت دمای بیش از اندازه، تدابیر تنظیم گرمای بدن به منظور پایین آوردن دما به کار میافتند.
افزایش گردش خون پوست و تعرق:
بخشی از دستگاه عصبی خودمختار که مأمور تنظیم دماست، گردش خون پوست را افزایش میدهد. برای این منظور رگها گشادتر میشوند. به این ترتیب خروج حرارت و دفع آن به محیط افزایش مییابد. این روند تا جایی ادامه پیدا میکند که دمای پیرامونی، زیر دمای بدن باشد. اما افزایش گردش خون در پوست به قیمت کاهش گردش خون در عضوهای دیگر بدن است.
مثلا در اثر بالا رفتن دمای بدن، گردش خون در روده کاهش مییابد که میتواند منجر به اسهال شود. به دلیل پایین رفتن گردش خون در ماهیچههای اسکلتی، راندمان بدن هم کاهش مییابد و ما زودتر احساس خستگی میکنیم.
اگر این تدبیر مغز، یعنی تقسیم و تنظیم گردش خون به عنوان ابزاری برای خنک کردن بدن کافی نباشد، مکانیسم مؤثر دیگری فعال میشود که هدفش جلوگیری از گرمازدگی است:
عرق کردن: به هنگام تبخیر عرق بدن گرما از دست میدهد و خنک میشود. اما حتی این سیستم هم یک جایی به مرز کاراییاش میرسد. برای نمونه بزرگسالان (نه ورزشکاران حرفهای) به طور میانگین تنها میتوانند دو لیتر در ساعت عرق کنند.
از دست دادن عرق اما برای بدن بدون پیامد منفی هم نیست. با برون رفت آب، بدن، سدیم کلرید و دیگر مواد معدنی با ارزش را هم از دست میدهد. برای جبران این هدررفت باید به طور منظم نوشید و مواد معدنی را با خوراکی به بدن رساند.
کمبود الکترولیت میتواند باعث گرفتگیهای دردناک عضلانی شود. برای افرادی که در مناطقی زندگی میکنند که بدنشان به بالارفتن دما عادت دارد، عرق حاوی نمک کمتری است و به این ترتیب عوارض تعرق در گرما برای ساکنین این مناطق هم کمتر است
اما مکانیسم خنککننده بدن تنها تا سقف معینی از رطوبت موجود در هوا عمل میکند و اگر رطوبت هوا از این میزان بیشتر شود عرق روی بدن تبخیر نمیشود و مثل سدی راه بر برون رفتن گرمای بدن میبندد.
گرمازدگی:
اگر مدت زمانی که بدن در معرض آفتاب مستقیم قرار میگیرد طولانی شود در صورت نداشتن پوشش سر، شامه (مننژ) و بافتهای عصبی آسیب میبینند. کسی که چنین آسیبی دیده است، دچار سرگیجه، سردرد و حالت تهوع میشود.
در بدترین حالت تابش مستقیم و طولانی خورشید به سر میتواند باعث بیهوشی شود.
بر اثر گرمازدگی نبض و ضربان قلب هم افزایش پیدا میکنند.
افزایش تپش قلب اما واکنشی به گشادشدن عروق محیطی هم میتواند باشد.
چرا که با انبارشدن خون در رگها، قلب خون کمتری دریافت میکند و برای جبران آن سریعتر میزند. اگر در این وضعیت تنش - به دلیل دهیدراسیون یا کم آبی بدن - حالا حجم خون هم کاهش یابد، میتواند باعث کاهش به یکباره فشار خون شود. با اخلال در جریان خون مغزی فرد از هوش میرود.
اگر ظرفیت سیستم خنککننده درونی بدن پاسخگو نباشد، بدن دچار گرمازدگی میشود و درجه حرارات مرکزی تا ۴۰ درجه بالا میرود. این افزایش دما میتواند به #مغز آسیب برساند.
دو گروه سنی که بیشتر رد معرض خطرات افزایش دما قرار دارند، افراد کهنسال و خردسال هستند.
برای از سر گذراندن روزهایی که دمای هوا به شدت افزایش مییابد باید از راههای مختلف از جمله موارد زیر به مکانیسم خنک کننده بدن کمک کرد:
پرهیز از در معرض آفتاب و گرمای زیاد قرار گرفتن به سر بردن در محیطهای خنک خودداری از انجام فعالیتهای سخت و سنگین بدنی جبران هدر رفت مایعات و الکترولیت بدن و خنک کردن بدن مثلا با دوش آب سرد.
انجمن پزشکی کوهستان ایران
تفاوت بین دویدن بر روی تردمیل و دویدن در محیط بیرون
- نوشته شده توسط خلیلی
- دسته: آموزشی
برخی فکر میکنند، تفاوتی بین این دو روش نیست ، اما هرکدام ازاین روش ها نقاط قوت و ضعف ویژه ی خود را دارند.
دویدن برروی تردمیل :
دویدن برروی تردمیل به دلیل حرکت تسمه ی دستگاه در زیر پاها و کمک به دویدن ، نیاز به تلاش کمتری داشته و راحت تر است .
میزان سرعت را میتوان برروی مقدار ثابتی که مدنظرمان است تنظیم کنیم.
یک روش بسیار موثر برای انجام تمرینات مبتنی بر سرعت (tempo) است.
سطح نرم تری برای دویدن بوده و مفاصل ، تحت فشار کمتری قرار میگیرند.
تحت تاثیر شرایط آب و هوایی نیست.
روش دویدن در محیط را نمیتواند تقلید کند .
دویدن در محیط آزاد :
سطح دویدن در این محیط نسبت به دویدن برروی تردمیل بسیار متنوع تر است.
هرچه سطح سخت تر باشد، فشار بیشتری برروی مفاصل بویژه زانوها می آورد .
شرایط آب و هوایی هنگام دویدن در محیط آزاد موثر بوده زیرا زمین حرکتی نمیکند و کنترل کمتری وجود دارد .
چنانچه برای مسابقه درحال تمرین هستید از تردمیل استفاده کنید
چنانچه یک دونده هستید بهتراست از روش دویدن در محیط آزاد استفاده بفرمایید..
انجمن پزشکی کوهستان ایران
کمیسیون ایمنی UIAA به پرسشهای شما پاسخ میدهد: کرم ضدآفتاب و تجهیزات کوهنورد
- نوشته شده توسط خلیلی
- دسته: مطالب
کمیسیون ایمنی اتحادیه جهانی کوهنوردی (UIAA)، با حمایت دیگر کمیسیونها و کارشناسان، به پرسشهای رایج کوهنوردان درباره ایمنی پاسخ میدهد تا این دانش ضروری در دسترس جامعه گستردهتری از کوهنوردان قرار گیرد.
در این شماره: آیا کرم ضدآفتاب میتواند به تجهیزات کوهنوردی آسیب بزند؟
پاسخ کوتاه: بله، برخی انواع کرمهای ضدآفتاب ممکن است بر استحکام و دوام تجهیزات شما تاثیر منفی بگذارند.
بر اساس آزمایشهایی که توسط کمیسیون ایمنی UIAA و شرکای متخصص آن انجام شده است، بیشتر کرمهای ضدآفتاب تجاری تاثیر چندانی بر تجهیزات ندارند. با این حال، برخی فرمولها، به ویژه آنهایی که حاوی آووبنزون (Avobenzone) و برخی الکلها هستند میتوانند بهطور قابلتوجهی مقاومت تسمههای هارنس و طنابها را کاهش دهند.
در برخی از این آزمایشها مشخص شد که تماس طولانیمدت تجهیزات با کرمهای خاص میتواند استحکام شکست را تا ۴۰٪ کاهش دهد.
توصیههای کمیسیون ایمنی UIAA:
• کرم ضدآفتاب را پیش از پوشیدن تجهیزات استفاده کنید و اجازه دهید کاملا جذب شود.
• از انتقال بیش از حد کرم از دست به تجهیزات خودداری کنید.
• تجهیزات خود را بهطور منظم از نظر فرسایش و آلودگی بررسی کنید.
برای مطالعه کامل مقاله به این پیوند مراجعه کنید:
https://www.theuiaa.org/uiaa-safecom-answers-your-questions-suncream-and-climbing-gear/
اگر پرسش ایمنی دارید؟ آن را با SafeCom در میان بگذارید!
انجمن پزشکی کوهستان ایران
حوادث کوهستان عموماً توسط سه دسته از افراد به وقوع میپیوندد
- نوشته شده توسط خلیلی
- دسته: آموزشی
این سه دسته افراد شامل:
۱. طبیعتدوستان و ماجراجویان فاقد آموزش تخصصی:
این افراد معمولاً دورههای تخصصی فدراسیون کوهنوردی را نگذراندهاند. به دلیل ترس از سقوط یا مرگ، کمتر اقدام به کارهای پرخطر میکنند. اگر هم چنین ریسکی کنند، نجات آنها اغلب شانسی است و حوادثشان معمولاً تلخ و جبرانناپذیر (و گاه منجر به فوت) خواهد بود.
۲. کوهنوردان/طبیعتگردان دارای آموزش پایه ولی کمتجربه:
این گروه پرخطرترین دسته محسوب میشوند. با وجود گذراندن دورههای آموزشی فدراسیون، به دلیل غرور ناشی از یادگیری ناقص، کمتجربگی و تمایل به خودنمایی، اقدام به ریسکهای غیرمنطقی میکنند. متأسفانه حوادث آنها غالباً به مشکلات جدی، صدمات جبرانناپذیر یا فوت منجر میشود.
۳. کوهنوردان آموزشدیده و باتجربه:
این افراد با تکیه بر تبحر و تجربهی بالا، آگاهانه به فعالیتهای پرخطر میپردازند. در صورت وقوع حادثه، ممکن است نجات یابند، اما متأسفانه احتمال بروز حوادث مرگبار یا جبرانناپذیر برای آنها نیز وجود دارد.
راهکار ایمنی: تنها قانون کوهستان "ایمنی، ایمنی، ایمنی" است!
چهار اصل حیاتی برای کوهنوردی ایمن:
1. ایمنی اول: آموزش اصولی
گذراندن دورههای تخصصی فدراسیون کوهنوردی *پیش از هر اقدام*.
2. ایمنی دوم: تجهیزات استاندارد
استفاده *همیشگی* از لوازم مطابق با استانداردهای روز.
3. ایمنی سوم: بهکارگیری صحیح آموختهها و تجهیزات
استفاده *بهموقع و درست* از آموزشها و ابزارها در شرایط واقعی.
4. ایمنی چهارم: تکمیل دانش با تجربهی مربیان
بهرهگیری از راهنماییهای مربیان و مدرسان مجرب کوهنوردی. این اصل، سه مورد قبلی را تکمیل میکند و امکان رفع ایرادات، دریافت تجربیات عملی و نهایتاً دستیابی به کوهنوردی ایمن را فراهم میسازد.
انجمن پزشکی کوهستان ایران