هیات کوهنوردی رفسنجان

برخی فکر میکنند، تفاوتی بین این دو روش نیست ، اما هرکدام ازاین روش ها نقاط قوت و ضعف ویژه ی خود را دارند.

دویدن برروی تردمیل :

دویدن برروی تردمیل به دلیل حرکت تسمه ی دستگاه در زیر پاها و کمک به دویدن ،  نیاز به تلاش کمتری داشته  و راحت تر است .

میزان سرعت را میتوان برروی مقدار ثابتی که مدنظرمان است تنظیم کنیم.

یک روش بسیار موثر برای انجام تمرینات مبتنی بر سرعت (tempo) است.

سطح نرم تری برای دویدن بوده و مفاصل ، تحت فشار کمتری قرار میگیرند.

تحت تاثیر شرایط آب و هوایی نیست.

روش دویدن در محیط را نمیتواند تقلید کند .

دویدن در محیط آزاد :

سطح دویدن در این محیط نسبت به دویدن برروی تردمیل بسیار متنوع تر است.

هرچه سطح سخت تر باشد، فشار بیشتری برروی مفاصل بویژه زانوها می آورد .

شرایط آب و هوایی هنگام دویدن در محیط آزاد موثر بوده زیرا زمین حرکتی نمیکند و کنترل کمتری وجود دارد .

چنانچه برای مسابقه درحال تمرین هستید از تردمیل استفاده کنید

چنانچه یک دونده هستید بهتراست از روش دویدن در محیط آزاد استفاده بفرمایید..

انجمن پزشکی کوهستان ایران

این سه دسته افراد شامل:
۱. طبیعت‌دوستان و ماجراجویان فاقد آموزش تخصصی: 
این افراد معمولاً دوره‌های تخصصی فدراسیون کوهنوردی را نگذرانده‌اند. به دلیل ترس از سقوط یا مرگ، کمتر اقدام به کارهای پرخطر می‌کنند. اگر هم چنین ریسکی کنند، نجات آن‌ها اغلب شانسی است و حوادثشان معمولاً تلخ و جبران‌ناپذیر (و گاه منجر به فوت) خواهد بود.

۲. کوهنوردان/طبیعت‌گردان دارای آموزش پایه ولی کم‌تجربه: 
این گروه پرخطرترین دسته محسوب می‌شوند. با وجود گذراندن دوره‌های آموزشی فدراسیون، به دلیل غرور ناشی از یادگیری ناقص، کم‌تجربگی و تمایل به خودنمایی، اقدام به ریسک‌های غیرمنطقی می‌کنند. متأسفانه حوادث آن‌ها غالباً به مشکلات جدی، صدمات جبران‌ناپذیر یا فوت منجر می‌شود.

۳. کوهنوردان آموزش‌دیده و با‌تجربه: 
این افراد با تکیه بر تبحر و تجربه‌ی بالا، آگاهانه به فعالیت‌های پرخطر می‌پردازند. در صورت وقوع حادثه، ممکن است نجات یابند، اما متأسفانه احتمال بروز حوادث مرگبار یا جبران‌ناپذیر برای آن‌ها نیز وجود دارد.

راهکار ایمنی: تنها قانون کوهستان "ایمنی، ایمنی، ایمنی" است!

چهار اصل حیاتی برای کوهنوردی ایمن:

1.  ایمنی اول: آموزش اصولی 
    گذراندن دوره‌های تخصصی فدراسیون کوهنوردی *پیش از هر اقدام*.
2.  ایمنی دوم: تجهیزات استاندارد 
    استفاده *همیشگی* از لوازم مطابق با استانداردهای روز.
3.  ایمنی سوم: به‌کارگیری صحیح آموخته‌ها و تجهیزات 
    استفاده *به‌موقع و درست* از آموزش‌ها و ابزارها در شرایط واقعی.
4.  ایمنی چهارم: تکمیل دانش با تجربه‌ی مربیان 
    بهره‌گیری از راهنمایی‌های مربیان و مدرسان مجرب کوهنوردی. این اصل، سه مورد قبلی را تکمیل می‌کند و امکان رفع ایرادات، دریافت تجربیات عملی و نهایتاً دستیابی به کوهنوردی ایمن را فراهم می‌سازد.

انجمن پزشکی کوهستان ایران

در مسیر صعود رخ شمالی کوه دماوند دو جانپناه فلزی وجود دارد
اولی در ارتفاع ۴۰۰۰ متری ساخته شده و دومی در ارتفاع ۴۶۰۰ متری می‌باشد.

متاسفانه نام جانپناه دوم به اشتباه، جانپناه ۵۰۰۰ قلمداد میشود یعنی حدود ۴۰۰ متر اختلاف ارتفاع که این بیان نادرست ممکن است گاهی برای عده‌ای مشکل ساز باشد.
چنانچه کسی از ارتفاع واقعی این جانپناه مطلع نباشد و یا در برنامه حضور ذهن نداشته باشد و زمانبندی خود را روی توقف و استراحت در ارتفاع ۵۰۰۰ به خیال وجود جانپناه در این نقطه و ادامه صعود از آنجا به قله تنظیم کرده باشد با خیال ۶۰۰ متر ارتفاع باقی‌مانده؛ با رسیدن به نقطه جانپناه دوم و دیدن ارتفاع واقعی، قطعا دچار سردرگمی و مشکل خواهد شد خصوصا در فصل زمستان که صعود این ۴۰۰ متر در این مسیر ممکن است زمان و انرژی زیادی از شخص بگیرد و برای ادامه صعود دچار مشکل و حادثه شود
بنابراین بهتر است بجای بیان ارتفاع نادرست ۵۰۰۰ برای این جانپناه؛
همیشه بگوییم #جانپناه_دوم
تا بتوانیم بر اساس ارتفاع واقعی آن برنامه ریزی درستی داشته باشیم...
از مجید قیدی نژاد

انجمن پزشکی کوهستان ایران