هیات کوهنوردی رفسنجان

این سه دسته افراد شامل:
۱. طبیعت‌دوستان و ماجراجویان فاقد آموزش تخصصی: 
این افراد معمولاً دوره‌های تخصصی فدراسیون کوهنوردی را نگذرانده‌اند. به دلیل ترس از سقوط یا مرگ، کمتر اقدام به کارهای پرخطر می‌کنند. اگر هم چنین ریسکی کنند، نجات آن‌ها اغلب شانسی است و حوادثشان معمولاً تلخ و جبران‌ناپذیر (و گاه منجر به فوت) خواهد بود.

۲. کوهنوردان/طبیعت‌گردان دارای آموزش پایه ولی کم‌تجربه: 
این گروه پرخطرترین دسته محسوب می‌شوند. با وجود گذراندن دوره‌های آموزشی فدراسیون، به دلیل غرور ناشی از یادگیری ناقص، کم‌تجربگی و تمایل به خودنمایی، اقدام به ریسک‌های غیرمنطقی می‌کنند. متأسفانه حوادث آن‌ها غالباً به مشکلات جدی، صدمات جبران‌ناپذیر یا فوت منجر می‌شود.

۳. کوهنوردان آموزش‌دیده و با‌تجربه: 
این افراد با تکیه بر تبحر و تجربه‌ی بالا، آگاهانه به فعالیت‌های پرخطر می‌پردازند. در صورت وقوع حادثه، ممکن است نجات یابند، اما متأسفانه احتمال بروز حوادث مرگبار یا جبران‌ناپذیر برای آن‌ها نیز وجود دارد.

راهکار ایمنی: تنها قانون کوهستان "ایمنی، ایمنی، ایمنی" است!

چهار اصل حیاتی برای کوهنوردی ایمن:

1.  ایمنی اول: آموزش اصولی 
    گذراندن دوره‌های تخصصی فدراسیون کوهنوردی *پیش از هر اقدام*.
2.  ایمنی دوم: تجهیزات استاندارد 
    استفاده *همیشگی* از لوازم مطابق با استانداردهای روز.
3.  ایمنی سوم: به‌کارگیری صحیح آموخته‌ها و تجهیزات 
    استفاده *به‌موقع و درست* از آموزش‌ها و ابزارها در شرایط واقعی.
4.  ایمنی چهارم: تکمیل دانش با تجربه‌ی مربیان 
    بهره‌گیری از راهنمایی‌های مربیان و مدرسان مجرب کوهنوردی. این اصل، سه مورد قبلی را تکمیل می‌کند و امکان رفع ایرادات، دریافت تجربیات عملی و نهایتاً دستیابی به کوهنوردی ایمن را فراهم می‌سازد.

انجمن پزشکی کوهستان ایران