به بهانه حوادث اخیر در ورزش کوهنوردی کشور و نهمین مرگ و جانباختن ناشی از ورزش کوهنوردی در سال ۹۶ که اخیرا اتفاق افتاده، سوالی به ذهن برخی می رسد که باید برای آن بدنبال جوابی باشیم:
⭕️ سوال:
⚠️ با تحلیل حوادث کوهنوردی ایران به چه نتیجه ای می رسیم؟! آیا اکثر این حوادث ریشه در ذات ماجراجویی کوهنوردی دارد؟! یا ضعف تکنیک، سرپرستی، آمادگی و تجهیزات نقش عمده را داراست؟!
⚠️ آیا حوادث کوهنوردی را می‌توان پشت شعار جذاب "ماجراجویی و خطر" توجیه کرد؟! یا ریسک و ماجراجویی هم می تواند چارچوب داشته باشد؟!
⚠️ آیا تحلیل و نقد یک حادثه، اهانت به روح درگذشتگان یا موی سپید و ریش سیاه کسی یا کسانی است؟! یا راهی است برای جلوگیری از حوادث مشابه؟!
⚠️ آیا خوابیدن ابدی در دل کوهستان و یخچال‌های هیمالیا، به استقبال بهمن رفتن و صعود در طوفان و هوای منجمد کننده، عدم استفاده از ابزار ایمنی در صعود و... نهایت افتخار و آمال کوهنوردان ایرانی است؟! یا می توان جور دیگری هم ماندگار شد؟! /...............
⚠️ آیا ما به عنوان کوهنورد در برابر جامعه‌ی کوهنوردی هم مسئول هستیم؟! یا فقط و فقط اهداف شخصی‌مان اهمیت دارد؟!
⚠️ آیا بین مرگ کسی که در نهایت تجربه و بدلیل حوادث طبیعی دچار حادثه می‌شود و کسی که بخاطر اشتباهات شخصی، خود را به کشتن می‌دهد تفاوتی هست؟!
⚠️ آیا در کوهنوردی، شجاعت مترادف بلاهت و ایمنی مترادف بزدلی است؟!
و...
سوال هایی که بد نیست به پاسخ آنها بیاندیشیم! در خلوت خودمان... برای خودمان!
انجمن پزشکی کوهستان ایران
