هر انسانی نسبت به ارتفاع ظرفیت مشخصی دارد. یک کوهنورد شاید در ارتفاع ۴۰۰۰ متری دچار علائم بیماری حاد کوهستان و یا حتی ارتفاع زدگی شدید شود و فردی دیگر در ارتفاع ۸۰۰۰ متری شرایط مناسبی برای صعود داشته و دچار ارتفاع زدگی نشود.
هر کوهنوردی در ارتفاع خاصی دچار علائم ارتفاع زدگی می شود و این به ظرفیت انسانها بستگی دارد(که در آن ژنتیک و تمرینات مختلف ورزشی و کوهنوردی تاثیر مشخص و موثری دارد).
افراد در ارتفاعات مختلف دچار علائم متعدد ارتفاع زدگی از بیماری خفیفی همچون بیماری حاد کوهستان(AMS) تا ادم شدید مغزی و ریوی(HAPE و HACE) می شود.
سخنان رینهولد مسنر در این زمینه قابل تامل و شنیدنی است:....
"بدون خطر مرگ، کوهنوردی دیگر کوهنوردی نیست ولی در کوهنوردی من به دنبال مرگ نیستم، دقیقا برعکس آن، من سعی در زنده ماندن دارم.
اما زنده ماندن بدون وجود خطر مرگ نیز بسیار آسان است.
کوهنوردی هنر زنده ماندن در شرایط سخت است که شامل خطر مرگ هم میشود.
بهترین کوهنورد کسی نیست که تلاش میکند تا یکی دوبار کارهای احمقانه بکند و سپس بمیرد. بلکه بهترین کوهنورد کسی است که سعی میکند بزرگترین کارها را انجام دهد و زنده بماند.
شما باید نزد خودتان در نظر بگیرید که فلان کار را میتوانید انجام دهید و یا نمیتوانید. این یکی از اصلیترین قسمتهای کوهنوردی است که هر لحظه باید یادتان باشد.
پیش خودتان بگوئید "این حد و مرز من است. بیشتر از این نمیتوانم، باید پائین تر از این حد توقف کنم." و اگر شما از این حد بالاتر بروید مطمئنا در کوهنوردی کشته خواهید شد و هنر کوهنوردی زنده ماندن است نه مردن."
اکثر افرادی که در ارتفاعات دچار حادثه و یا مرگ شده اند ظرفیت خود را در برخورد با ارتفاع نشناخته اند؛
و این رمز مرگ و زندگی در ورزش کوهنوردی است.
تدوین: دکتر حمید مساعدیان
