هرمان بول در سال 1953 در حالی با آخرین رمق هایش از صعود انفرادی نانگاپاربات باز می‌گشت که دکتر و راهنمایش به او بسته‌ای از داروی Pervitin داده بود و بول با مصرف دو قرص آمفتامین انرژی دوباره‌ای یافت و این موجب نجات او شد. همچنین Stephen Venables در سال 1988 به همراه 3 تن از همنوردانش از مسیر جدیدی به اورست صعود کردند در حالی که دو روز تمام بدون غذا مانده بود و مجبور به بیواک کردن در ارتفاع 8600 متری شده بود. او دو قرص قوی کافئین مصرف کرد و هنگامی که به South Col رسید 30 ساعت تنها بود. صعود این دو در تاریخ کوهنوردی به دلیل جسارت، سختی و سبک صعودشان ثبت شد در حالی که با مصرف این داروها هردو محروم از شرکت در رقابت های المپیک محسوب می‌شدند، از سوی دیگر مصرف نکردن این دارو ها به قیمت جانشان تمام می‌شد!
در این مقاله کارایی و عوارض جانبی برخی داروها بررسی شده است در حالی که قضاوت اخلاقی در خصوص مصرف یا عدم مصرف آنها با توجه به معنی صعود جوانمردانه به خود شما واگذار شده است.......
