به روش های ذیل برای صعود به ارتفاعات میتوان هم هوایی کرد:
الف – قبل از برنامه :
1- صعودهای مکرر پلکانی قبل از برنامه مورد نظر . بطور مثال پله اول :صعود به قله کلکچال به ارتفاع 3350 متر– پله دوم :صعود به قله توچال به 3960 متر
پله سوم : صعود به یکی از قلل 4000 متری مانند قله خلنو به ارتفاع 4375 مـتر یـا قـله عـلم کوه به ارتفاع 4850 متر به همراه شب مانی – پله چهارم قله دماوند به ارتفاع 5600 متر...
2- تنــفس هـای عمیق و طولانی در حین انجام تمرین های هوازی قبل از برنامه به سبب اکسیژن گیری ریه ها و قلب و عروق .
ب- در حین برنامه:
1- آرام و یکنواخت حرکت کردن درکوهستان . در شروع حرکت تا محل کمپینگ و شب مانی .
2- تنفس های عمیق و بی وقفه از مبدأ حرکت تا صعود به قله جهت جبران کمبود اکسیژن.
3- شکستن فشار در محل بالای کمپینگ یا پناهگاه بعد از استقرار و استراحت و آرام گرفتن بدن حداقل 500 متر صعود بالاتر و پایداری در محل مذکور به میزان یک ساعت همراه با تنفس های عمیق و در نهایت فرود به پائین.
4- ماندگاری در کمپینگ یا پناهگاه و هم هوائی کامل تا صبح به واسطه ی سازگاری با هوای محیط کوهستان جهت آمادگی صعود به ارتفاعات .
5- در مجموع برای پیشگیری از ارتفاع زدگی و هم هوائی ایده آل از ارتفاع 3000 متر به بالا هر 1000 متر صعود ، یک شب (شب مانی اجباری).
انجمن پزشکی کوهستان ایران
