تحقیقات علمی جدید مرتبط با ورزش کوهنوردی: کوهنوردی و تاثیر آن بر میزان هورمون تستوسترون
- دسته: آموزشی
تیم تحقیقاتی دانشگاه L’Aquila کشور ایتالیا، گروهی از کوهنوردان را بمدت سه هفته در فعالیت هیمالیا نوردی در نپال تحت نظر گرفتند.
طی صعود، گروه به ارتفاع تقریبی 6000 متر رسیدند، البته بدون استفاده از مکمل اکسیژن. یعنی شرایط رطوبت هوا، اکسیژن کم و آب وهوای کوهستانی. 10 روز پس از بازگشت، خون این افراد برای یافتن تغییرات احتمالی هورمون های مردانه مورد آزمایش قرار گرفت. نتایج نشان می داد آنها با وضعیت بدنی بهتری بازگشتند، دور کمر کوچکتر و چربی کمتر. بطور میانگین چربی بدن آنها از 26% به 23% کاهش یافته بود. همچنین میزان هورمون ها تغییر کرده بودند، هورمون های FH ( در مردان نشان دهنده تولید تستسترون است) و FHS(در روند تولید اسپرم دخالت دارد) افزایش یافته بودند که خود موجب غلظت بیشتر تستسترون شده بود.
ارتفاع و تستسترون:
وقتی با وضعیت هایپوکسیا یا کاهش میزان اکسیژن مواجه می شوید بصورت طبیعی و برای کسب اکسیژن بیشتر عمیق تر و سخت تر نفس می کشید. این بنوبه خود منجر به افزایش تولید هورمون erythropoietin می شود که به شما کمک می کند تا گلبول های قرمز بیشتری تولید کنید.
رابطه تستسترون و اریتروپوئیتین:
نکته جالب توجه اینجاست که هورمونی که باعث تنظیم erythropoietin می شود همان هورمون تستسترون است که نقش مستقیم در هم هوایی ایفا می کند. آزمایشها نشان می دهند افراد محلی که در سرزمین های مرتفع زندگی می کنند دارای گلبول های قرمز بیشتری هستند، تستوسترون بیشتری نیز دارند.
هر کسی در هنگام کوهنوردی و کوهپیمایی (چه دشوار و چه ساده) از رفیق یا رفیقان راه جدا کند و تکروی کند، نمی تواند خود را در ردیف کوهنوردان با اخلاق جا بزند.
او از اصل «یک نفر برای همه و همه برای یک نفر» تخطی کرده است.
صعود انفرادی با تکروی کردن، از تیم جدا شدن و نظم گروهی را به هم زدن تفاوت دارد.
علل مختلفی از جمله ضایعات جسمانی، عدم آمادگی به علت نداشتن تمرین کافی و مناسب، صدمه دیدن، درخواست سرپرست تیم از یک نفر برای جدا شدن از تیم به منظور انجام وظیفه ای خاص در جهت منافع گروه، می تواند باعث شود که فرد از تیم جدا شده و از همراهی و همپایی با تیم به صورت آگاهانه و هدفمند باز بماند و یا پیش افتد. این باز ماندن و پیش افتادن در جهت پشتیبانی، حمایت، امداد و به عنوان سفیر و کمک رسان خواهد بود و فرد جدا شده، قلبا و قدما با تیم همراه است ولی وظیفه محوله او را از نیمه راه جدا می کند.
در غیر این صورت، بدون دلیل موجه، تیم و گروه را وانهادن، بقیه را به امان خدا رها کردن، راه دیگری را پیش گرفتن و رفتن، از اخلاق کوهنوردی به دور است.
چنین فردی رفیق نیمه راه است، کار او پسندیده و درخور جامعه کوهنوردی نیست، به حرکت های جمعی لطمه خواهد زد و می بایست با او برخورد قاطع شود.
