هیات کوهنوردی رفسنجان

از بدو تشکیل جوامع انسانی و به موازات گسترش آن قوانین نیز پا به عرصه وجود گذاشتند تا هم از حقوق فرد در قبال جامعه و هم از حقوق جامعه در قبال فرد حمایت کنند.

بنابراین رفته رفته جنبه امری و اجبار بودن قوانین بر جنبه اخلاقی آن غلبه کرد. هرچند جنبه اخلاقی کمک به درماندگان و افراد در معرض خطر و ... همواره وجود داشته است که با دقت و امعان نظر در مثل های همچون "چو بینی که نابینا و چاه است اگر خاموش بنشینی گناه است" به آن پی می بریم.

اما طرح سوال از اینجا آغاز می شود که اگر فردی را در معرض و یا درگیر با خطر دیدیم چه تکلیفی داریم؟
و باز سوال مهم تر آنکه به فراخور موضوع بحث یعنی کوهنوردی و ورزش های مرتبط اگر با فرد در معرض خطر یا درگیر در خطر مواجه شدیم چه کنیم؟

در این مقال وظیفه اخلاقی و وجدان را به حال خود رها می سازیم و به موضوع اصلی یعنی "تکلیف قانونی" در این خصوص می پردازیم.

قانونی داریم تحت عنوان "قانون مجازات خودداری از کمک به مصدومین و رفع مخاطرات جانی" که در واقع در پی تبدیل تکلیف اخلاقی به تکلیف قانونی است.

به موجب این قانون و در شرایط خاصی مکلف به کمک به دیگران هستیم و در غیر این صورت مجرم محسوب می شویم.

اولین شرط آن است که فردی را در معرض خطر جانی مشاهده کنیم (بعنوان مثال فرد سقوط کرده در دره یا مدفون در بهمن).

ادامه مطلب...