پیش به سوی آرامش!
- دسته: مطالب
كوهنوردان عموماً افرادی خوش اخلاق و شاداب و مهربان هستند، زیرا مسمومیت ناشی از هوای آلوده شهر با تنفس عمیق هوای كوهستان، از خون زایل می‌شود وتمام سلول‌های بدن با جریان سریع خون پر اكسیژن، شسته و شاداب شده بع علاوه موجب رفع رخوت و سستی از جسم و روح می‌گردد. در حین كوهنوردی هورمون‌هایی مانند آندروفین‌ها و سروتونین‌در خون افزایش یافته و با اثرات ضد درد خود قادرند در فرد كوهنورد نشاط و نیرو ایجاد كنند.
كوهنوردی منظم و مرتب آندورفین‌ها را كه باعث احساسات مثبت درمامی می‌شود در خون وارد می‌كند. این ماده خاصیت آرامب بخشی دارد. كوهنوردی‌های طولانی مدت و مداوم موجب تحریك مغز برای تولید هورمن‌هایی به نام آندورفین می‌شود و موجب قطع درد و ایجاد حالت شادابی درافراد می‌گردند و به او كمك می‌كند تا خود را از تنش‌ها و نگرانی‌ها و اضطراب‌ها رها سازد.
انجام كوهنوردی آرام و طولانی به طور منظم ومرتب در پایان هرهفته می‌تواند درعرض چندهفته حال شما را بسیار بهبود بخشد. گاهی مواقع حتی نگاه كوتاهی به طبیعت (كوهستان، جنگل، باغ) فشار زندگی روزمره را در وجود شما از بین می‌برد. در یك مقاله در نشریه بین‌المللی ایك‌تایمز (مورخ 24 سپتامبر2010) بیان شد كه تحقیقات نشان می‌دهد صحنه‌های آرام‌بخش، از طریق ایجاد تغییراتی در جریان و گردش خون، موجب آرامش در مغز می‌شوند. عبور از ارتفاعات و صعود از صخره‌ها به قلل مرتفع، دیواره‌های سنگی و كوه‌های پربرف و یخ، موجب خونسردی و مهارت و همچنین نرمش و سرعت انجام در كارهای معمول زندگی می‌شود و از خمودگی و افسردگی و پیری زودرس، جلوگیری می‌كند. به‌علاوه قدم زدن در میان گل‌ها، لاله‌ها و سبزه‌های خوش بو، مشاهده پرندگان و جانداران ظریف و زیبا و تماشای مناظر دیدنی و دست نخورده طبیعی، باعث آرامش روح انسان می‌گردد.
با طی مسافت و صعود آرام به كوه، در اثر ترشح هورمون‌ها و آنزیم‌ها ذوق و اشتیاق حركت بیشتر شده، به اصطلاح بدن گرم گردیده و حركت آسان‌تر می‌شود. دانشمندان ژاپنی به این نتیجه رسیده‌اند كه احساس ما ناشی از دیدن خورشید، بوی عطر درختان و شنیدن صدای آب می‌تواند تاثیری آرام بخش داشته باشد. بسیاری از روانپزشكان بر این نكته تاكید كرده‌اند كه ارتباط آدمی با طبیعت، نتایج و اثرات بسیار مفیدی برای او به همراه خواهد داشت وقطع ارتباط با طبیعت انسان را ازبسیاری خوشی‌ها محروم می‌سازد. همزمان در زندگی احساس كردیم و وضع جسمی یا روحی خوبی نداریم به طبیعت پناه ببریم تا آرامش خود را بازیابیم. صداهای طبیعت صداهایی شفا بخش هستند، پس بكوشیم براساس برنامه‌ای منظم در زندگی روزمره زمانی را در طبیعت و از جمله كوه‌سپری كنیم یا كوهنوردی منظم و مرتب، تیشه به ریشه استرس بزنیم.
یكی از بهترین راه‌های ساده و سالم ایجاد آرامش و برطرف كردن استرس، كمك گرفتن از طبیعت است. زندگی در طبیعت، برای ذهن و جسم‌مان مزایای بسیاری در پی‌دارد، در نتیجه آلودگی و عوامل فشار روحی را متوازن می‌كند. طبیعت مرهم بسار خوبی برای ذهن‌های دردمند است. ویلیام وردزورت می‌گوید: طبیعت هیچگاه به قلبی كه او را دوست دارد، خیانت نمی‌كند. وقتی ما در احاطه طبیعت (گیاهان و كوهستان) قرار می‌گیریم، بسیار مسرورتر هستیم، از روست كه بیشتر مردم در تعطیلات به مناطق كوهستانی یا كنار دریا می‌روند تا استراحت كنند، بیاسایند و سرحال شوند. از خدا به خاطر همه نعمت‌هایش سپاسگزاری كنیم. شهر شلوغ، با آلودگی بیش از اندازه و تراكم وسایل نقلیه، مشكلات زیادی به بار می‌آورند.
فعالیت ورزشی و از جمله كوهنوردی را با زندگی‌تان گره بزنیم تا قادر شویم، از فواید آرامش لذت فراوان ببرید. فراموش نكنیم كوهنوردی آرام و مناسب، یك آرامش دهنده عمومی و عامل موثری در پیشگیری از بروز ناراحتی‌های روحی است. مطالعات انجام شد در افراد میانسال نشان داده است كه افرادی كه كوه پیمایی و پیاده روی منظم و مداوم را شیوه زندگی خود قرار داده‌اند كمتر دچار اضطراب و فشارهای روحی، افسردگی، و خستگی می‌شوند. كوهنوردی یكی از بهترین راهها برای كنترل فشار روحی است.
كوهنوردی صرف نظر از سرعت گام‌ها، به‌طور طبیعی میزان استرس(فشار روحی) را كم می‌كند. كوه پیمایی آرام و طولانی به طور قابل توجهی در مقابله با استرس نقش فراوان دارد.
تحقيق جديد نشان مي دهد افرادي که براي رفتن به محل کار يا براي تفريح و سرگرمي دوچرخه سواري مي کنند، کمتر در معرض ريسک ابتلا به ديابت نوع۲ قرار دارند.
محققان دانمارکي عنوان مي کنند حتي شروع دوچرخه سواري در سنين بالا هم براي سلامت مفيد است.
مارتين راسموسن، سرپرست تيم تحقيق از دانشگاه دانمارک جنوبي، در اين باره مي گويد: «از آنجائيکه از دوچرخه سواري مي توان در فعاليت هاي روزانه استفاده کرد، حتي افرادي هم که وقت کافي براي ورزش ندارند مي توانند بدين طريق ورزش کنند».
اين مطالعه شامل بيش از ۵۰ هزار مرد و زن دانمارکي با ميانگين سني بين ۵۰ تا ۶۵ سال بود.
محققان دريافتند آن دسته از افرادي که به طور منظم دوچرخه سواري مي کردند، کمتر در معرض ابتلا به ديابت نوع۲ قرار داشتند. و هر چقدر طول مدت دوچرخه سواري بيشتر باشد، ريسک ابتلا به ديابت نوع۲ پايين تر خواهد بود.
محققان بعد از يک دوره ۵ ساله، عادات دوچرخه سواري شرکت کنندگان را مجددا ارزيابي کردند. کساني که دوچرخه سواري را به طور منظم انجام مي دادند ۲۰ درصد کمتر از کساني که به طور منظم دوچرخه سواري نمي کردند در معرض ابتلا به ديابت نوع۲ بودند.
