بدلیل تماس پوست چه بطور تماس مستقیم کوهنوردان با گیاهان در طبیعت چه از طریق مالیدن دست آلوده به عوامل حساسیت زا به صورت، چشم یا سایر نقاط بدن حساسیت ایجاد میشود.
البته فرایند ایجاد این نوع از حساسیت با مورد بالا متفاوت است بدین صورت که بجای ترشح هیستامین و.... خود سلولهای دفاعی مستقیم درگیرند بنابر این سرعت بروز و روند شکل گیری بیماری کند تر است.
خارش، قرمزی پوست و بروز تاول از مهمترین علایم ان است. کوهنوردان بایستی این علایم را از سوزش پوست در اثر تابش افتاب تند کوه و تاثیرات اشعه UV تفریق دهند. پس جهت جلوگیری بایستی کوهنورد با پوشیدن لباس استین بلند و پرهیز از دست زدن به گیاهان ناشناس شانس ابتلا را کاهش دهد همچنین دست آلوده ی خود را به سایر نقاط بدن همچون چشم و صورت نزند.
درمان: در موارد خفیف مالیدن پمادهای ضدالتهاب استروئیدی مفید است اما در موارد شدید بایستی کورتونهای خوراکی همچون قرص پردنیزولون مصرف شود.۳۰الی۴۰ میلی گرم پردنیزولون خوراکی یکبار در روز برای مدت ۳الی۴روز کفایت میکند.
کوه در زمستان جلوه‌ای پرشکوه و دیدنی دارد، اما وای اگر آن روی تند خوی‌اش بالا بیاید! هیچ کس نمی‌تواند بگوید که "کوه مرا دوست دارد و آزارم نمی‌دهد". در واقع کوه همه را دوست دارد و زیبایی و نعمت‌های خود را به همگان چه پا بر آن بگذارد یا نه – ارزانی می‌دارد، اما او به راه خود می‌رود و معصومیت آن خالی از خصلت وحشیانه و خشن نیست. «جوری کوکوشکا» (کوهنورد اعجوبه‌ای که اندک زمانی پس از «رینهولد مسنر» موفق به صعود 14 قله‌ی بالای هشت هزار متر شد در مدتی بسیار کمتر از مسنر، به جز اولین هشت هزارمتری خود، بقیه را در زمستان یا از مسیرهای نو صعود کرد) گفته بود که کوه‌ها با او مهربانند. ولی او در سال 1989 در برنامه صعود جبهه جنوبی «لوتسه» سقوط کرد و کشته شد.
ذوق و دیدن ستیغ‌ها و دامنه‌های پربرف و اشتیاق درگیری با مشکلات، نمی‌تواند جایگزین تمرین‌هایی که لازمه روبه‌رو شدن با شرایط سخت زمستانی است بشود، برای داشتن یک صعود زمستانی خوب، باید مسیر را در تابستان صعود کرده باشید و یا دست کم اطلاعات مسیر مورد نظر را خوب جمع کرده باشید و کوهنوردی مشابه را در جاهای دیگر به انجام رسانده باشید.
برای یادگیری کوهنوردی به ویژه ریزه‌کاری‌های کار فنی و زمستانی، هیچ‌جا بهتر از گروه‌ها و باشگاه‌های کوهنوردی نیست. در این جاها می‌توان از تجربه دیگران برخوردار شد، با دیدن کارهای دیگران انگیزه یافت، برای اجرای برنامه خود «پا» پیدا کرد و با تأثیر «هم نیروزایی»، synergic ، کار گروهی به توانی بالاتر از جمع ساده‌ی توانایی‌های فردی دست یافت. حتی کسانی که کارهای برجسته انفرادی انجام داده‌اند (برای مثال در ایران؛ زنده یاد جلال فروزان و محمد نوری) دانش و تجربه خود را در جریان کار گروهی و در گروه‌های کوهنوردی به دست آورده‌اند. این افراد پس از رسیدن به حدی از قابلیت، ممکن است به دلایلی و در چند روز کاری هم به برنامه های انفرادی دست بزنند.
چند نکته:
