از آنجائی که اکثر صعودهای تیمی، الخصوص صعودهای انفرادی از سوی کوهنوردان حرفه ایی اروپا و آمریکا با برنامه ریزی صحیح و دقیق و تحت اسپانسر های قوی و تیم پشتیبانی انجام میگیرد ولی با این حال برای آنها نیز اتفاقات ناگواری رخ میدهد.
متاسفانه برخی از کوهنوردان کشورمان، این فرمول صعود را برای خود الگو قرار داده و از کوهنوردان خارجی اقتباس می کنند، بدانیم که اینجا ایران است و امکانات امداد رسانی و اسپانسری و تیم پشتیبانی در کشورمان مثل امکانات تیم های اروپایی و امریکایی نیست که بتوانیم مثل آنها اقدام به اینچنین صعودهای برجسته و یا دشواری بنماییم.
تازه بعضی مواقع دیده شده است که امداد رسانی برای کوهنوردان خارجی نیز دشوار و ممکن نبوده و فرد حادثه دیده با توجه به داشتن تمام امکانات مخابره و تجهیزات پیشرفته، جان خود را از دست میدهند، بنابراین تکروی و صعود های انفرادی اینچنین شرایطی را در بر خواهد داشت و اجتناب ناپذیر است....
نمونه ایی از این صعود انفرادی و عواقب آن، "توماز هومار" از کوهنوردان برجسته و قوی از کشور اسلوونی که صعودهای برجسته ای از جمله دیواره دائولاگیری و آناپورنا را بصورت انفرادی و دیگر صعودهای شاخصی از جمله نوپتسه، شیشاپانگما، ژانو، چولاتسه، بارونتسه را در جهان به نام خود اختصاص داده بود.
او در سال 2005 در نانگاپاربات در ارتفاع 6000 متر بعد از شش روز شبمانی در غار برفی توسط هلیکوپتر ارتش پاکستان نجات یافت.
وی در نهایت در سال 2009 بعد از صعود انفرادی از جبهه جنوبی لانگ تانگ لیرونگ 7234 متر کشور نپال، در راه بازگشت در ارتفاع 6300 متر سقوط نموده و مجروح میگردد و موقعیت و چگونه جراحات خود را از جمله شکستگی پا و دنده و ستون فقرات را به مسئولین کمپ اصلی مخابره می کند و درخواست امداد می نماید ولی تا اینکه هلیکوپتر تیم امداد بر وی برسد بر اثر خونریزی کشته میشود و جسد وی بعد از شش روز در ارتفاع 5600 متر پیدا می شود.
با تشکر از علی لک
تصحیح از حمید مساعدیان
