منشور اخلاقی طبیعت
- دسته: مطالب
۱. به طبیعت همانند یه مادر که با جون و دل به فرزندش می رسه و عاشقانه بهش محبت می کنه، نگاه کنیم.
۲. خودمون رو فرزند طبیعت بدونیم نه حاکم و فرمانروای آن.
۳. قلب تپنده طبیعت رو با ریختن آشغال و آسیب رساندن به آن از کار نیاندازیم.
۴. عشق به طبیعت هم مثل همه عشق ها مقدس و زیبا و هیجانی ست. پس خودمون رو از این عشق محروم و بی نیاز نکنیم.
۵. باید در برابر نعمت‌های طبیعت کرنش و تعظیم کنیم. این تنها کاری‌است که می‌تونیم در برابر این همه لطف و زیبایی که طبیعت به ما داده، انجام بدیم.
۶. زمین را مادر خود و آسمان را پدر خود بدانیم و عاشقانه دورشون بچرخیم و قربونشون بریم.
۷. طبیعت هم مثل ما جسم و روح داره و یه موجود زنده هستش تا می‌تونیم باهاش خوب تا کنیم، تا از بودن با ما شاد بشه و از بودن در کنار ما لذت ببره.
۸. با تیشه زدن بی‌جا و بی‌موقع به درختان در واقع روح طبیعت رو آزردیم
و این یعنی جنایت محض.
۹. ای کاش طبیعت هم زبان داشت و در برابر این همه ناملایمت های بشر، لب به سخن می‌گشود و اعتراضش رو بیان می کرد. هر چند دوستداران طبیعت زودتر از بقیه صدای گریه‌ها و اشک‌های آن را شنیده و صد البته ناراحت و متاثر می شوند.
۱۰. طبیعت صدا داره و فقط انسان‌های عاشق و دلداده ی آن این صدا رو می شنوند و با جان و دل به آن گوش می کنند. صدایی که نوازشگر روح و جان است و از هزاران صداهای دیگه برتر و بهتر است.
پس ای طبیعت زیبا تو بمان و ما هم سعی می‌کنیم برای ماندنت عاقلانه و عاشقانه باهات رفتار کنیم. تا من و تو ما شویم و یک روح در ۲ جسم شویم یا یه جورایی رفیق بشیم و دنیا رو زنده و زیبا نگه داریم.
به امید این روز قشنگ
سمیه رفعتیان
