پیام ما به جامعه ایرانی، مبنی براینکه کوهنوردی سوای اینکه ورزشی بسیار محبوب درطبیعت است، اینکه میتواند به عنوان وسیله ای در ارتباط انسان با انسان و محیط پیرامون او مورد استفاده قرار گیرد و هم ابزاری برای خود تحققی و تغییر ذهنیت است.
شاید برای یک غیر کوهنورد این سئوال پیش بیاید که کوهنوردی چه فایده ای برای عموم مردم دارد؟
بله،،، کوهنوردی برای یک غیر کوهنورد احتمالا می تواند یک پروژه ی بی مکانی باشد، اما کوهنورد خود می داند که با اجرای پروژه های ورزشی-فرهنگی اجتماعی و زیست محیطی یک جا و مکانی جهت اجرای آنها در کوهستان دارد.
کوهنوردی می تواند درمانی برای برخی بیماری های جامعه باشد، وسیله ای در مبارزه با دلسردی-بی حسی لجام گسیخته-سستی و حیرت ذهنی و این بدان معناست که بدینوسیله ما می خواهیم جوانان را از مهلت آموزش های مدرن اجتماعی بهره مند سازیم و از زیاده روی انحراف شهری و زندگی بی تفاوت بدور سازیم.
ما به وسیله کوهنوردی به جوانان فراخوان می دهیم که با تلاش جهت زندگی سالمی، امیدوار باشند و اینکه نسل آینده، نسلی با نشاط تر و سازنده تر باشند.
تجربه ورزش کوهنوردی با معنویت همراه است، زیبا شناسی و زندگی فلسفی به کوهنورد اجازه می دهد که مفهوم هایی از زندگی بشر را توصیف نماید و اینکه کوهنورد با جرآت می تواند بیان نماید که:
کوهنوردی به عنوان راهی برای دانش جهان می تواند باشد .
کوهنوردی باعث می گردد که به درک نفس و تحقق در شناخت خود پی برده شود و این حتی می تواند مفهوم راز خلقت و هستی را بهتر تشریح نماید.
هنگام کوهنوردی می توان به نتایج رضایت بخش که در زندگی روزمره وجود ندارد دست یافت، همچنین به شدیدترین احساسات پاک و انسانی دست یافت که در سطح زندگی شهری وجود ندارد.
و اما،،، درکنار این اندیشه ی زیبا و انسانی کوهنوردی نیز باید این مفهوم بزرگ وجود داشته باشد که هرکسی باید برای کوه پیمایی و کوهنوردی خود را به اندازه کافی و لجستیکی آماده نماید.
ورود به کوهستان ورود به دانش در فضای باز است .
شما با صخره ها و سنگ های روان با پوشش گیاهی-چین خوردگی های زمین شناسی-دره ها و بلندی های حیرت انگیز و حیات وحش روبرو می شوید.
خوش فهمی در چنین فضای بازی محتاج به دانسته های علوم وسیع کوهستان دارد.
آنچه که در بطن این سخن ها نهفته است و دغدغه شخص من می باشد اینکه ما در ایران، باید گام هایمان و دیدگاه هایمان در خصوص پدیده کوهنوردی رو به جلو باشد و تاریخ کوهنوردی را به عقب برنگردانیم.
توجه به این موضوع صدها عنوان و موضوع دیگر را مطرح می نماید:
-اینکه کوهنورد به سادگی و آرامی خود را معرفی نماید
-اینکه کوهنورد باید پاداش خودرا در تغییر ذهنیت بگیرد
-اینکه کوهنورد دراجرای برنامه های چندصد نفری شرکت نکند،،این تعداد کوهنورد یکجا،،به سالن های همایش و سمینارهای علمی تعلق دارند.
بارها صحبت شده، کوهنوردی دو نفر،، سه نفر و حداکثر ده نفر
-اینکه کوهنورد باید تعصب پاکیزگی و حفظ محیط زیست کوهستان را داشته باشد.
دراین زمینه اما،، فدراسیون محترم کوهنوردی ایران باید طرح حفاظت از سیستم کوهستان و توسعه پایدار کوه های ایران را با همکاری مرکز اداره استانها، لااقل برای پنجاه سال آینده تدوین و فوری مورد اجرا قرار دهد و آنرا به اطلاع هیئت های استان ها و عموم مردم برساند.
باید بطور جدی خواستار حفظ سرمایه های ملی کوهستان های ایران بود.
هرلحظه و هر گذشت زمان در عدم این اقدام یعنی فرسودگی بیشتر کوهستان.
اقدام درجهت بهبودی طبیعت کوهستان های ایران هم فرهنگ سازی است و هم اقدامی میهن پرستانه.
" جهان کوهستان، شما را به خود جذب می نماید".
فرصت دلسردی و فرسودگی را از شما می گیرد و در عوض پویایی و طراوت ذهن به شما هدیه می نماید،، کوهنوردی فقط پیاده روی نیست بلکه، مومیایی کردن روح است.
همنوردان گرامی ام درایران،، موضوعات بالا حتما در ایران مورد توجه هستند، اما نحوه ی اجرای آنها راه دیگری را جستجو می کند.
کوهنورد باید در خلوت خود همه موارد کوهنوردی و زیست محیطی را به بهترین شکل ممکن انجام دهد.
کوهنورد ایرانی باید سعی نماید هربار که از کوه باز می گردد، طرحی نو و تغییراتی سازنده را به جامعه کوهنوردی کشور ارائه دهد.
حمید خسروی
