زیرا این کار بسیار دشوار و خطرناک خواهد بود.عدم داشتن تجهیزات و وسایل کوهنوردی و وجود شرایط نامتعادل جوی، همچنین سقوط و ریزش بهمن از جمله موانع و مسائل مشکل ساز برای کوهنوردان و تیم های اعزامی در فصول سرد است. کوهنوردان معمولا پس از گذشت یک دوره فعالیت طولانی و سنگین در تابستان به فکر صعود های زمستانی می افتند.
انتخاب قله برای صعود یکی از اصلی ترین دغدغه های کوهنوردان است. معمولا قله هایی با ارتفاع بین ۲۰۰۰ تا۳۰۰۰ متر خطرافرین و سخت نخواهند بود و کوهنوردان در میان پانزده هزار قله ی بالای ۳۰۰۰متر کار راحتی برای انتخاب قله دارند.
شرایط و قوانین کوهنوردی در زمستان در همه جای دنیا و در همه ی کشورها تقریبا مشابه هم است. بیشتر قلل ۷۰۰۰ متری به ترتیب و یکی پس از دیگری فتح شده اند و تعداد نسبتا کمی از کوه های ۷۰۰۰ متری صعود نشده باقی مانده اند.
برای کوهنوردی در زمستان می بایست که مسیر صعود را به طور کامل و دقیق بشناسید.
به طور معمول کوهنوردانی که در فصل بهار صعود می کنند کل مسیر را به خاطر می سپارند تا در برنامه های زمستانی اتی از طریق ان به صعودشان سهولت بخشند. یافتن مکان های مناسب برای برپایی کمپ وشناسایی محل هایی که احتمال ریزش بهمن در ان ها زیاد است نظیر دره ها از مهم ترین موضوعات برای کوهنوردانیست که خود را برای صعود زمستانی اماده می کنند. همچنین انتخاب افراد برای چنین برنامه هایی بسیار حائز اهمیت است. بهتر است افرادی که چه از لحاظ بدنی و چه از لحاظ روحی از وضعیت مناسبی برخودار هستند را برای هم نوردی انتخاب کنید زیرا درستی این انتخاب تاثیر بسزایی در موفقیت تیم خواهد گذاشت.
اجرای پیش برنامه های زمستانی با ارتفاع کوتاهتر و یا حتی بلند تر در زمان کم تاثیر مستقیم بر امادگی بدن قبل از صعود اصلی خواهند گذاشت.
این پیش برنامه ها معمولا توسط سرپرست تیم اجرا می شوند. یکی از مهم ترین بخش های صعودهای زمستانی سرپرستی و رهبری برنامه است. برای اجرای یک صعود موفق گروهی به یک سرپرست با تجربه و راه بلد نیاز است. سرپرست گروه مسئولیت اجرای برنامه را به عهده می گیرد لذا موفقیت و یا عدم موفقیت هر برنامه ارتباط مستقیمی با رهبری او دارد.
توجه به راهنمایی ها و دستورات سرپرست نظیر بازگشت به علت نامساعد بودن هوا، موضوعی است که هر کوهنورد قبل از پذیرفتن شرکت در برنامه باید ان را مدنظر بگیرد و سپس برای اجرای برنامه اقدام کند.
در بعضی مواقع سرپرست دستیارهایی برای خود گزینش می کند که به او در ادامه ی فرایند صعود یاری می رسانند و کا را سهولت می بخشند. تقسیم بندی وظایف هم یکی از مهم ترین عواملی است که در پیشرفت روند برنامه مؤثر خواهد بود. برای مثال شخصی به عنوان سرپرست صعود گزینش می شود و با نظارت و کنترل سرپرست اصلی به اجرای برنامه می پردازد. مهم ترین تقسیم بندی وظایف در کوهستان: سرپرستی صعود، روابط عمومی، بی سیم، دوربین، امداد و نجات.
به دنبال پیش بینی های احتمالی و حوادثی که ممکن است در کوهستان اتفاق بیفتند، برای موفقیت برنامه ی زمستانی باید تدارکات و تدابیری را در نظر بگیرید. ارتباط شما با گروه امداد و نجات بسیار مهم است تا در صورت وقوع حادثه تیم امداد سریعا خود را به شما برسانند. اگر با ان ها هماهنگ باشید، این اعضای پشتیبانی به علت امادگی قبلی با تجهیزات کامل تر و بسیار سریع تر از موارد عادی، خود را به منطقه رسانده و امداد رسانی می کنند.
به یاد داشته باشید که نباید به وسایل و تجهیزات جان پناه اتکا کنید
و فراموش نکنید که وسایل به خصوصی مثل چادر چیزی نیست که بتوان ان را به دیگران سپرد. این در صورتی است که بسیاری از کوهنوردان مایلند از وسایل پناهگاه استفاده کنند تا کوله ی ان ها سبک تر باشد و مدت زمان طولانی تری بتوانند در ان به استراحت پردازند.
صعود در هوای نا مساعد امری بعید و هدفی خطرناک به نظر می رسید تا اینکه کوهنوردان با تجربه و کارکشته این طلسم را شکستند. این کوهنوردان با روش های دقیق و تمرینات مداوم، با در نظر گرفتن شرایط جوی و خطرات احتمالی به این پیروزی دست یافتند. حتی گاهی مجبور شده اند ارتفاع های پایین و قله های نسبتا کوتاه تر را برای این صعود انتخاب کنند.
با توجه به این که برای هر کدام از افراد اعزامی امکان مشکلات اقتصادی، روحی و یا حتی جسمی در صعود های بلند وجود دارد، برنامه ریزی های دقیق اقتصادی و زمان بندی از مهم ترین ارکان یک برنامه ی جامع و موفق است. در مواقعی که صعود بنا به هر دلیلی (زمان بندی نا درست، بهمن، مشکلات جسمی) با مشکل روبرو می شود سرپرست تیم یک برنامه ی دیگر به عنوان جایگزین برنامه اصلی در نظر می گیرد.
