هیات کوهنوردی رفسنجان

آیا می خواهید با کسانی که اولین بار در دل کوهستان وحشی حرکت می کنند، بالاتر از خط موازی درختان جنگل،، حرکت کنید و با یک نشست خصوصی تفاوت ها را به چالش بکشید؟
و هم اینکه برای کسانی که پاسخ کنجکاوی هایی را که پیاده روی و کوهنوردی با همه تآثیر خوب شان، جستجو می کنند را با پیشنهاد تجربه کوه،، با همراهی دوستانه ای ارائه دهید؟
می توانید با اعتماد به نفسی که در توشه خود دارید پاسخ این تجربه را بیابید،، و آن هم با تجربه کوهنوردی پر شوری که سالها با لمس سنگ و گیاه، آب و صخره، یخ و برف براساس نام کوهستان کسب نموده اید، با ورود دردل زیبایی که متعالی از طبیعت کوه است .
اینچنین است جوانب مثبت کوهنوردی،، کوهنوردی همراهی است، دوستی است و دوستی و آشتی جاودان با طبیعت است .
در کوهستان ذهن استراحت می کند. این بدان معناست که حین بیداری و هوشیاری اما،، ذهن به نوعی آرامش فرو می رود.
بیرون بروید، بالا بروید و ببینید چه اتفاقی می افتد؟

چه کسی دائما به کوه ها صعود می کند؟آیا او از چیزی فرار می کند؟
این به نظر می رسد نوعی بیقراری باشد، بیقراری از دوری  دامنه پرماجرای کوهستان. در صعودها، در ارتفاعات، در هر زمان، درمعرض شکستن یخچالها و یا تنگ غروب و در هوای گرگ و میش صبحگاهی.
قبل از نمایش اشعه آفتاب، لحظاتی ساکن وجود دارند که کوهنورد بدون کلمه صحبت می کند. این شاید بی پروایی در محیط کوهستان باشد، اما لحظاتی وجود دارند که همه چیز را نمی توان در کلمات قرار داد.
کوه ها پنجره ای برای جهان زنده بودن و سایر شیوه های زندگی هستند.
کوه ها شخصیت افراد را شکل می دهند.
در کوه ها انسان چهره اصلی خود را می یابد.
تبدیل شدن خانه کوه به یک دوست خوب در طول سالها کوهنوردی، در کوه ها هیچکس به دنبال جاه طلبی نیست،، آنجا، انسان شخصیت خود را کشف می کند. آنجا در کوه ها، اصل قدرت خود را، قدرت ذهنی و شخصیتی خودرا می توان یافت. آنچه که نیز ما ازمناسبات خود با کوهستان و لمس آن متوجه می شویم، اینکه کوه ها ایده ای به ما می دهند که واقعا با او صادق باشیم.
ما در کوه ها یک کار تمام وقت داریم،، یک مشغولیات مثبت.
ما خطوط موازی را می بینیم، همچنین نیز پیچیدگی های هنرمندانه ای در کار طبیعت را. ما سکوت را حس می کنیم و ما ملودی زیبای نسیم، گذرای آب و نغمه های حیات وحش را می شنویم.
ما در کوه برعلیه آنچه که در خود نمی پسندیم شورش می کنیم، ما عملکردگرا می شویم. ما در کوه مدرسه می سازیم، آنجا امتحان نهایی وجود ندارد، بلکه آزمون فداکاری، همراهی، مرتب بودن و پاکیزگی محیط را پس می دهیم.
ما متوجه می شویم که محیط اطراف مان را و آنچه را که در جریان است با دید باز و واقعی می نگریم.
بنابراین تصمیم های ما برای صعود! شاید بهترین تصمیم های زندگی مان باشد، چون ما در کوه ها رنگ ها را بطور واقعی مشاهده می کنیم.
 کوهنوردی با تمام ماجراجویی اش اما به ما یاد می دهد که دنبال راه های ایمن باشیم.
کوه ها همچنین به ما محدویت ها را آموزش می دهند و تجارب مرزی را به داده هایمان افزون می نمایند.
ما وقتی با قله پیوند می نماییم، دردل ما یک آوازی به گوش می رسد،، دلنوازترین آواز‌.
به پاره های ابرهای پایین نگاه می کنیم، و در اطراف مان یک رنگین کمان زندگی طبیعت را مشاهده می کنیم.
گذرای ساعت در کوه ها به گونه ی دیگری است. ما یاد می گیریم به جلو نگاه کنیم، ما حرکت می کنیم، ما آنچه را که به نام ماجراجویی جستجو کرده ایم، یافته ایم.
کوه ها دانشگاه هستند وکوه ها جهان متعجبی هستند!