کمیته پزشکی اتحادیه جهانی کوهنوردی
بیماری ارتفاع چیست؟
بیماری‌های ارتفاع عمدتا به سه دسته تقسیم می‌شوند. نخست بیماری حاد ارتفاع (A.M.S) که سردرد و تهوع علائم آن هستند و معمولا در ارتقاع 3000 متری و بالاتر نمایان می‌شوند. دو بیماری دیگر که شامل ادم مغزی (H.A.C.E) و ریوی (H.A.P.E) می‌باشد خطر جدی برای حیات فرد محسوب شده و حاصل تجمع آب در ریه‌ها یا مغز می‌باشند. اگر قصد پیمایش یا مسافرت به ارتفاعات بالا دارید کمیته پزشکی اتحادیه جهانی کوهنوردی برخی راهنمایی‌های کلیدی به شما ارائه می‌کند.
آیا هیدراته بودن (مصرف آب) از بیماری ارتفاع پیشگیری می‌کند؟
هفت قانون برای زنده ماندن در کوه وجود دارد که بر اثر تجربه کوهنوردان به دست آمده و باید هر کوهنوردی قبل از صعود این نکات را یاد آوری کند.
اولین نکته‌ای که باید هر کوه نورد بداند این است که هیچ کوهی کاملا ایمن نیست و برای صعود به کوه حتما باید آمادگی داشته باشید. هفت نکته‌ای که باید به آن در کوه توجه داشت در ادامه آمده است:
۱- همواره حرف آخر را خودتان در مورد امنیت بزنید
در وضعیت خطرناک نباید به کسی اعتماد کنید. باید تمرین کنید که در تصمیم گیری قاطع باشید و در خصوص تجهیزات، اکسیژن و ... خودتان تصمیم گیری کنید. هر مقدار که کوهنورد بی‌تجربه‌تر باشد، در اولین تلاش خود به ارتفاع بیشتری صعود خواهد کرد.
۲- مطیع هوا باشید
در صعود‌های طولانی بر خلاف پیش بینی شرایط خوب، هوای بد ممکن است به طور غیر منتظره‌ای رخ دهد. کوه می‌تواند آب و هوای خاص خود را ایجاد کند. پیش بینی خوب هوا بدون ایستگاه هواشناسی در قله غیرممکن است. برای پیش بینی‌های کلی سیستم هواشناسی به آن‌ها اعتماد کنید، اما همیشه به کوه توجه کنید. طناب‌های ثابت را در هر جای ممکن قرار دهید. قطب نما را بیاورید، چراغ امنیتی را در اردوگاه تهیه کنید. از هر راه ممکن خطر را به حداقل برسانید.
تغییر هوا اغلب سریع است. ممکن است هوا به قدری سرد شود که انگشتان دست و پای خود را حس نکنید؛ بنابراین سعی نکنید نا امید شوید و با همین هوای بد باید کنار بیایید.
۳- از طناب سالم استفاده کنید
