هیات کوهنوردی رفسنجان

  هیچگونه تفاوتی بین زنان و مردان از لحاظ وقوع بیماری حاد ارتفاع( ( AMS وجود ندارد.

   وقوع تورم ریوی در ارتفاع بالا(HAPE ) در زنان نسبت به مردان کمتر می باشد.
علت ورم ریوی، جمع شدن مایع در شش فرد است که موجب بروزی بیماری شده و در عرض چند دقیقه ممکن است خود را نشان دهد . نشانه آن اختلال در تنفس  و بعضی وقتها شنیده شدن صدایی شبیه قل قل در قسمت سینه فرد است.
ورم ریوی را باید در مراحل اولیه بسرعت تشخیص دهید: اگر اختلال در تنفس در زمان استراحت برای فرد رخ داده است یا اگر فرد سرفه های پیوسته و بی وقفه دارد .شکیبایی و صبر در مورد ورم ریوی جایز نیست زیرا حالت خطرناکی است و باید در این وضعیت اضطراری سریعا فرد را به ارتفاع پایین تر ببرید. 500 متر کم کردن ارتفاع به صورت متناوب باعث ببهبود شرایط فرد به طرز محسوسی خواهد شد. در صورت موجود بودن ، ماسک اکسیژن و محفظه فشار مخصوص نیز کمک کننده خواهند بود. نفادوفین و داروهای استروئید مثل دگزامتازون و دکدرون نیز مناسب هستند.

 وقوع ورم محیطی edema) Peripheral) در زنان نسبت به مردان بیشتر می باشد.
تجمع مایع باعث ورم کردن صورت شده گاهی بازو یا پا نیز پس از مدتی پیمودن مسیر ورم می کنند. این ورم های معمولا پس از چند روز به اصطلاح می خوابند. به این ورمها ، ورمهای خارجی یا محیطی گفته می شود و بروز آنها به معنای علایم ظاهر شدن ورم ریوی یا مغزی نیست.
  تفاوتی بین زنان و مردان از لحاظ وقوع تورم مغزی در ارتفاع بالا(  HACE )گزارش نشده است.
علت ورم مغزی هم تجمع مایع در مغز است. در این حالت فرد برای ساعتهای متوالی خواب آلود و گیج بوده و به هنگام راه رفتن نیز تعادل ندارد گاهی دوبینی هم در فرد ایجاد می شود. ورم مغزی نیز حالت خطرناکی است و صبر جایز نبوده باید فرد را سریعا به ارتفاع پایین ببرید. از داروهای استروئیدی مثل دگزامتازون و دکدرون نیز می توانید استفاده کنید همچنین از محفظه فشار مخصوص .درهردو حالت ورم ریوی و مغزی استفاده از وسایل پزشکی ذکر شده جایز است . هر دو حالت خطرناک بوده و باید بیدرنگ فرد به ارتفاع پایین آورده شود و پس از بهبودی ، فرد حق بازگشت به ارتفاع بالاتر و ادامه کار را ندارد و باید پس از برنامه توسط پزشک معاینه شود تا اجازه شرکت در برنامه های بعدی را داشته باشد. یک دوره استراحت و بازیابی توان جسمی برای بهبودی کامل و سریع تر برای فرد توصیه می شود

رعایت رژیم مناسب غذایی و نوشیدن آب کافی، مصرف پروتئین و کربوهیدراتها و چربی ها به میزان لازم یکی از مهمترین امور برای یک ورزشکار محسوب می شوند. در این مقاله به بررسی و معرفی چند مکمل که نقش عمده ای در تولید انرژی و ریکاوری بدن یک کوهنورد دارند اشاره شده است.

گلوکوزامین:
تحقیقات انجام شده نشانگر آن بوده اند که مصرف گلوکوزامین نقش به سزایی در ساختن و مرمت غضروف ها داشته و قابلیت جذب شوک و ضربه را بالا می برند. در این مقاله دکتر Edmund Burke به نقش مثبت مصرف گلوکوزامین روی ورزشکارانی که دچار آسیب زانو شده اند تاکید می کند. طی آزمایشات، مشخص شده که گلوکوزامین نقش مهمی در بهبود وضعیت ۴۰ کوهنورد با مشکلات مشابه شده است.

روغن ماهی/امگا۳ :
برخی تحقیقات حاکی از این است با توجه به اینکه روغن ماهی وامگا۳ حاوی اسیدهای چرب ضروری(EFA) می باشند، نقش بسزایی در افزایش توده عضلانی دارد. کاهش خطرات ناشی از پارگی و آسیب دیدگی و التهاب عضلات، افزایش رشد عضلات، ریکاوری و باز توانی سریعتر از فواید مصرف این مکمل غذایی است.

مالتی ویتامین ها:
دلایل زیادی وجود دارد که اغلب ما از کمبود ریزمغذی ها در تغذیه خود رنج می بریم. مصرف مکمل های ویتامین می تواند تا حدودی عوارض ناشی از کمبود ویتامین ها و مواد معدنی بدن را جبران کند.

کراتین:
تحقیقات انجام شده در موسسه National Institutes of Health نشانگر آن بوده که مصرف کراتین می تواند موجب افزایش رشد عضلات، انرژی عضلانی بیشتر و استقامت بیشتری در فرد شود. هر چند برخی تحقیقات نیز حاکی از افزایش احتباس آب در عضلات و بافتها به واسطه مصرف این مکمل ورزشی می باشند.

مصرف پروتئین:
مصرف پروتئین ها نقش به سزایی در رشد و حجم عضلات و هم چنین باز توانی و ترمیم عضلات آسیب دیده دارد. نوشیدن یک لیوان پروتئین whey برای وعده صبح و یک لیوان برای وعده پیش از خواب توصیه شده است.
این پروتئین حاوی مقادیر زیادی از اسید های آمینه شاخه ای( branched-chain amino acids) و گلو تامین می باشد که برای رشد و بازسازی عضلات آسیب دیده بسیار مفید می باشند.

الکترولیت ها:

ادامه مطلب...

دیافراگم یکی از مهمترین عضلات تنفسی است و به گفته بسیاری از دانشمندان دیافراگم بعد از قلب مهمترین و حیاتی‌ترین عضله بدن است.
هر فردی که ورزش کوهنوردی و دو را انجام داده حتما درد پهلو مخصوصا در قسمت راست را تجربه کرده است؛ مقصر اصلی این درد عضله دیافراگم ضعیف است.
در صورت ضعف این عضله، با توجه به اصل سازگاری و تراکم مویرگی که در عضلات تمرین کرده رخ می‌دهد این حالت و قدرت کافی عضله کمتر وجود دارد.پلنگچال
در صورت ضعف این عضله، جریان خون عضله دیافراگمی ‌کاهش می‌یابد و کمبود خون رسانی در این ناحیه سبب درد می‌شود، گاهی هم ورزیده نبودن عضله دیافراگم و فشار وارده بر رباطهای خارج شده از دیافراگم به سوی اندامها که حرکت بالا و پایین شدن آنها حین ورزش باعث این درد می‌شود.

در ورزش کوهنوردی به خاطر شرایط ارتفاع و کمبود اکسیژن سرعت تنفس باید سریع انجام شود که اکسیژن زیادی برای جبران وارد بدن شود، که اکسیژن رسانی به عضلات و خون به خوبی انجام شود و این مستلزم دارا بودن عضله دیافراگم (و دیگر عضلات تنفسی) قوی و ورزیده می‌باشد.