کمبود خواب و عدم آمادگی جسمانی بدن تنها دلیل تحلیل رفتن انرژی بدن نیست، بلکه می‌تواند نشانه ای از وجود چندین بیماری جدی باشد. در عین حال سبک زندگی فردی کوهنورد نیز می‌تواند باعث شود که وی دچار احساس خستگی شود و در نتیجه بر الگوی خواب تاثیر بگذارد.
احساس خستگی یکی از مشکلات شایع در میان عموم مردم و برخی از ورزشکاران است و می‌تواند در نتیجه این باشد که فرد بیش از انرژی دریافتی مجبور به مصرف آن باشد. اما در عین حال لازم است فرد نسبت به احتمال ابتلا به بیماری‌های دیگر که یکی از نشانه‌های آن می‌تواند خستگی یا خستگی دائمی باشد نیز هوشیار باشد.
آپنه خواب: احساس خستگی در طول روز می‌تواند با چگونگی و کیفیت خواب فرد در طول شب مرتبط باشد. خر و پف کردن یکی از ویژگی‌های معمول عارضه آپنه خواب است.
وقفه تنفسی حین خواب زمانی رخ می‌دهد که بافت نرم پشت گلو، مجرای هوا را مسدود می‌کند و در نتیجه آن در طول خواب به طور مکرر تنفس فرد متوقف می‌شود.
این اختلال مانع از آن می‌شود تا فرد در مدت زمان خوابیدن اکسیژن کافی دریافت کند و به همین دلیل فرد در طول شب از استراحت واقعی بهره‌مند نمی‌شود.
قسمتی از زندگی و دنیای من ،کوهها هستند .این صفحه برای شرح انچه فکر و تجربه کرده ام ایجاد شده است،تجربیاتی که اگر منتقل نشوند ، ارزش چندانی ندارند.
زندگی را بر روی قله ها باید جست آنجا که بوی تند آدمیان به مشام‌نمی رسد.
داود امینی کیا
کوهنوردی بانوان
- دسته: مطالب
بانوان به دلیل داشتن عضلات و استخوان هایی خاص، باید کمی بیشتر نسبت به مردان به پیاده روی و کوهنوردی اهمیت دهند.
زیرا میزان آب و چربی در بدن بانوان به طور طبیعی پانزده درصد بیشتر از آقایان می باشد.
همچنین به دلیل بارداری و زایمان، مقدار قابل توجهی از کلسیم بدن آنها به جنین منتقل می شود که این موضوع زمینه ابتلای آنها به مشکلات استخوانی را در کهنسالی فراهم می آورد.
: فشارخون بالا یکی از عوامل ابتلا به بیماری‌های قلبی است و از آنجائی که کوهنوردان به دلیل حضور در ارتفاع اکثراً فشار خون بالائی دارند، لازم است هر شش ماه یک‌بار(کوهنوردان ۴۰ سال به بالا) نسبت به اندازه‌گیری فشارخون اقدام کنند.
* از شرایط دیگری که افراد بالای ۴۰ سال باید رعایت کنند، اندازه‌گیری ضربان قلب (در کوهنوردی) است که حداکثر ضربان آن باید در دقیقه به عدد ۲۲۰ منهای سن آنان برسد.
فرضاً کسی که ۵۰ ساله است، باید حداکثر ضربان قلب او در یک دقیقه به عدد ۲۲۰ منهای ۵۰ برسد که این یعنی ۱۷۰ که حد نهایی ضربان قلبی است که در طی یک روز کوهنوردی آن هم فقط یکی دو بار باید به آن برسد. باقی روز هرچه کمتر باشد بهتر است.
این کار را می‌توانیم با دستگاه‌های دیجیتال (ساعتی) و همچنین به شکل سنتی و با شمارش نبض با ساعت اندازه‌گیری کنیم. (شمارش نبض در ۱۵ ثانیه و ضربدر ۴ یعنی یک دقیقه)
* سرعت مناسب صعود یکی دیگر از فاکتورهای حفظ سلامتی قلب است. به طوری که نباید در شدیدترین شیب‌های کوهستان نفسمان به شمارش بیافتد و باید قادر باشیم در هر لحظه به راحتی صحبت کنیم.
* حفظ وزن مناسب و آمادگی جسمانی یکی دیگر از نکات قابل توجه است. اگر با وزن بالا و عدم آمادگی جسمانی لازم به کوه برویم، مطمئناً یکی از مضرات آن فشار به دستگاه تنفسی و قلب ما خواهد بود.
* تمرینات مناسب میان هفته (هوازی و استقامتی) مانند: شنا، سنگنوردی سالن، بدن‌سازی، تردمیل و ایروبیک از مواردی است که می‌تواند جهت آماده‌سازی دستگاه تنفسی ما در کوهستان مؤثر باشد.
(افزایش حجم ریوی در ورزش کوهنوردی با تمرینات منظم هوازی به دست می‌آید.
* یک روز استراحت و ریکاوری کامل، قبل و بعد از اجرای برنامه کوهنوردی، به ویژه برای اشخاص بالای ۵۰ سال ضروری به نظر می‌رسد.
* در این بین نوع تغذیه نیز می‌تواند مؤثر واقع شود. در میان سبزیجات و میوه‌ها و دانه‌های گیاهی، شمار بسیاری هستند که جهت تقویت قلب و دستگاه تنفسی توصیه شده است و برعکس آن توصیه شده از مصرف زیاد چربی، گوشت و نمک پرهیز نماییم.
* سیگار نکشیدن مطلق و مصرف نکردن بی‌رویه مشروبات الکلی مستقیماً در سلامتی قلب و ریه مؤثر است.
* استرس‌ها، هیجان‌ها و فشارهای روحی می‌تواند در سلامتی قلب ما تأثیر منفی بگذارد و برعکس آن، آرامش در طی هفته و داشتن زندگی منظم و بی‌دغدغه می‌تواند ضمن کمک به برنامه‌ریزهای گوناگون و صحیح روزانه، در سلامتی مان نیز مؤثر باشد.
* داشتن تمرین و کوه رفتن منظم، در کنار یک زندگی آرام و سالم، مطمئناً بخشی از رمز موفقیت افرادی است که هنوز در سن بالای ۸۰ سالگی به کوهنوردی و ورزش می‌پردازند همین است..
بدن انسان به فعالیت در محل زندگی خود عادت می‌کند. وقتی به مناطق مرتفع سفر میکنیم بدن ما نیاز به سازش با محیط پیدا می‌کند. تاثیر ارتفاع بر بدن در حوالی ۱۵۰۰ تا ۲۰۰۰ متری شروع می‌شود. با تغییر در میزان اکسیژن هوا بدن نیز به تدریج شروع به عکس العمل‌های متفاوتی خواهد کرد. در صعود خیلی سریع به ارتفاعات تقریبی ۲۵۰۰ متری و بالاتر، تجربه بیماری‌های مناطق مرتفع متداول است. البته اگر وقت کافی برای سازش بدن با ارتفاعات در نظر گرفته شود، بیشتر مردم می‌توانند تا ارتفاع ۵۰۰۰ و ۵۵۰۰ متری خود را با محیط تطبیق دهند. بالاتر از ۵۵۰۰ متری عده کمتری می‌توانند خود را با ارتفاعات وفق دهند و سلامتی و توانایی‌های افراد رو به وخامت می‌گذارد. اما چرا اینگونه است؟
هر چه بالاتر می‌رویم از فشار هوا کاسته می‌شود (هوا رقیق‌تر می‌شود) و این بدین معناست که در هر نفسی که می‌کشید، اکسیژن کمتری دریافت می‌کنید. اکسیژن انرژی لازم برای حرکت را تامین می‌کند، اکسیژن برای فعالیت‌های مغزی، گوارشی، التیام دادن زخم‌ها و هر نوع فعالیت طبیعی بدن ضروری است. وقتی بدن اکسیژن کمتری بگیرد، مجبور است خود را با شرایط موجود وفق دهد، تنفس تندتر و عمیق‌تر می‌شود. بدن گلبول‌های قرمز بیشتری تولید می‌کند تا مقدار اکسیژن بیشتری را در خون حمل کند. زمان سپری شده، بر واکنش‌های تطابقی بدن تاثیرگذار است. اگر شما آرام حرکت کنید، در امان می‌مانید. صعود سریع، خطرپذیری و رنج کشیدن از بیماری‌های ارتفاعات را به دنبال خواهد داشت.
کوهپیمایان مبتدی و توریست‌ها اغلب اطلاعات کمی نسبت به بیماری‌های مربوط به ارتفاعات دارند و اگر بطور سریع با تله‌کابین، بالابرهای ویژه اسکی و .... به ارتفاعات بروند معمولا دچار سردرد خواهند شد.
بیماری حاد کوهستان (کوه‌گرفتگي حاد) (Acute Mountain Sickness (A.M.S
بروز اختلالات بر اثر کم شدن فشار اکسیژن در ارتفاعات بالا در نتیجه صعود نسبتا سریع به ارتفاعات زیاد
علائم شایع بیماری ارتفاع :
سردرد، حالت تهوع، خستگی، بی‌اشتهایی، سرگیجه و اختلال در خواب.
