هیات کوهنوردی رفسنجان

چرا آب می خوریم؟
آب را گرم بنوشیم یا سرد؟

نوشیدنی چه سرد باشد و چه گرم، وقتی وارد معده انسان می شود، تا درجه حرارت آن به ۳۷ درجه سانتی گراد نرسد، نمی تواند از معده خارج شود. اگر گفته می شود که کوهنوردان نوشیدنی سرد ننوشند به همین دلیل است.

چون زمانی که نوشیدنی سرد باشد مدتی زمان لازم است تا این نوشیدنی در بدن گرم شود و به دمای ۳۷ درجه برسد و بتواند از طریق روده جذب بدن شود.

در کل دمای آب مصرفی برای انسان نباید پایین تر از ۴ درجه سانتی گراد باشد اما این موضوع برای کوهنوردان کاملا متفاوت است.

زیرا این افراد از آب برای لذت بردن استفاده نمی کنند و آن را بیشتر برای تامین آب بدن در طول فعالیت های فیزیولوژیکی نیاز دارند.

بنابراین دمای آب نوشیدنی کوهنوردان به خصوص هنگام حین تمرینات نه تنها باید بالای ۴ درجه سانتی گراد باشد، بلکه در اغلب موارد دمای آن را بالای ۱۲ درجه سانتی گراد در نظر می گیرند.

در واقع کوهنوردان نیاز دارند که آب مصرفی شان در جریان تمرینات به سرعت و با کم ترین اتلاف وقت جذب بدن شود.

برف کوبی از اصول اولیه برنامه های زمستانی است.
کوهنورد برف کوب بهتر است نکات زیر را رعایت نماید:

کفش ساق بلند ضد آب با لبه گیری و زیره مناسب کوهنوردی داشته باشد.

کاپشن ضد آب (غیرقابل تعریق) شلوار و دستکش ضدآب و مهمترین پوشاک یعنی گتر بلند و فیکس شده به پا داشته باشد.
(باید دقت کرد بهترین کفش موجود نیز بدون گتر مناسب کارایی خود را در هنگام برف کوبی از دست میدهد)

چوب دست یا همان باطوم کوهنوردی (اندازه شده) با گل برف های درشت در دستان و کلاه نازک و عینک مناسب در چشمان اش قرار گیرد.

علاوه بر باطوم باید کلنگ کوهنوردی نیز همراه داشته باشد تا در هنگام مواجه با برف سفت و یخزده جای پای مناسب را بسازد.

نفر اول برف کوب هر تیم باید با قدرت و سرعت این امر را انجام دهد تا بقیه نفرات تیم با مکث و ایستادگی کمتری در برنامه روبرو شوند ، نفر دوم جای پای نفر اول را مستحکم کرده بعد از چند دقیقه جای خود را با او تعویض کند.

در هنگام برف های حجیم با شیب های تند ، برف کوب باید با قدرت ، باطوم ها را به جلو رانده و گام های کوتاه و مستحکم بردارد و در برف های چند لایه با دو و یا سه ضربه محکم جای پا ایجاد کرده خود را به پیش برد و با حداکثر نیرو کار را ادامه دهد.

ادامه مطلب...

کوه‌نوردی کشور ما در مسیر تکاملی خویش، متاسفانه با چالش‌هایی مواجه است که دغدغه ذهنی اساتید و پیشکسوتان و دلسوزان واقعی این رشته ورزشی می‌باشد.

مختصری از این موارد اشاره می شود:

* با کمال تاسف عموم باشگاه‌های ما بیشتر بدنبال جنبه کمی اعضاء هستند تا رشد کیفی آموزش کوه‌نوردی.

* در مقوله آموزش بیشتر به مدرک گرایی توجه می‌شود تا سطح مطلوب آموزش

* باشگاه‌ها و گروه‌های کوه‌نوردی بیشتر گلگشت و طبیعت‌ گردی را پیش رو گرفته و رسالت واقعی کوه‌نوردی را به فراموشی سپرده اند.

* صعود به قلل و گرفتن مدرک (زیر عنوان قله زنی به شیوه غیر حرفه‌ای و بی کیفیت) به روش رفتاری و مرسوم جمعی از کوه‌نوردان تازه کار تبدیل شده که فاقد کمترین دانش فنون کوه‌نوردی هستند.

* امکانات مدرن و البسه شیک چیزی خوبیست، ولی بیشتر مواقع تبدیل به ابزار فخر فروشی تبدیل شده که با اصول اخلاقی کوه‌نوردی صد در صد مغایرت دارد.

* احترام به پیشکسوت و اساتید خاک کوه‌نوردی خورده جای خود را به میدان اساتید نماهای فضای مجازی داده است.

* درآمد زایی و در آمدگرایی برنامه های کوه‌نوردی مانع بزرگی در اجرای برنامه های مفید کوه‌نوردی گردیده است.

* هزینه های بالای برنامه های کوه‌نوردی، خصوصا برون مرزی و کمبود اسپانسرها در این رشته موجب محرومیت بسیاری از ورزشکاران مستعد این رشته گردیده است.

* و موارد بسیاری که در این مختصر نمی گنجد.

به امید رشد و پویایی واقعی این رشته انسان ساز