عرق سوز شدن از عوارض انجام فعالیتهای ورزشی در فصل تابستان می باشد. ورزش کوهنوردی در این روزها و در شرایط هوای گرم تابستان می تواند با عارضه عرق سوز شدن قسمت های خاص بدن از جمله بین پاها و زیر بغل همراه باشد.
عرق‌سوز را می‌توان با روش‌های زیر درمان کرد:
۱. ناحیه مورد نظر را خنک کنید. یک دستمال خنک و خیس روی عرق‌سوزها بگذارید یا حداقل برای ۲۰ دقیقه آن را زیر دوش آب سرد نگه دارید.
۲. لباسهای گشاد در حین ورزش کوهنوردی بپوشید. لباسهای تنگ و محدود کننده را استفاده نکنید. شلوارها و بلوزهای تنگ، پارچه‌های سنگینی مثل لیکرا را باید با پارچه‌های سبک و گشاد جایگزین کنید.
۳. از فرصت های مناسب جهت خنک کردن و استحمام با آب خنک در حین اجرای برنامه های کوهنوردی استفاده کنید. بعد از دوش گرفتن یا استفاده از دستمال خنک و خیس، بگذارید ناحیه عرق‌سوزشده خود به خود در هوای آزاد خشک شود و از کشیدن حوله روی آن خودداری کنید.
۴. اگر ناحیه موردنظر خارش یا درد داشت، روی آن لوسیون کالامین یا کرم هیدروکورتیزون بزنید. اگر مشکل برطرف نشد، یا بدتر شد، از استفاده مجدد آن لوسیون و کرم اجتناب کنید.
۵. تا زمان بهبودی کامل، از صابون‌ها، لوسیون‌ها یا هر ماده خشن بر روی ناحیه عرق‌سوزشده خودداری کنید.
برای جلوگیری از بروز عرق‌سوز در آینده، موقع فعالیت یا ورزش و کوهنوردی در هوای گرم، برای خنک و خشک نگه داشتن پوست از لباسهای گشاد و سبک استفاده کنید. عرق‌سوز مشکل جدی نیست اما ناراحتی زیادی ایجاد میکند.
دکتر حمید مساعدیان
طناب انفرادی
- دسته: آموزشی
طناب یکی از لــوازم ضروری در کوهنوردی و سفرهای طبیعت‌گردی است و در سفرهای پرمخاطره نقشی اساسی ایفا میکند. جان افراد رابطه مستقیمی با طناب و تجهیزات فنی دارد.
برخلاف طناب‌های معمولی و پلاستیکی که الیاف آن به‌صورت مارپیچی به دورهم پیچیده و درنتیجه رویه آنها مواج است؛ طناب کوهنوردی از رشته‌هایی موازی و سفیدرنگ از جنس ابریشم مصنوعی وپریلون در داخل یک روکش محافظ رنگارنگ و بافتنی تشکیل‌شده است.
طناب‌ها ازنظر نوع ساخت به دودسته پویا (Dynamic) و ایستا (Static) تقسیم می‌شوند و از دو بخش تشکیل‌شده‌اند:
الف)هسته ب) روکش یا غلاف
هسته: بخش اصلی طناب است و به دلیل ساختار خود مسئول کشش‌پذیری (Dynamism) طناب است.
روکش یا غلاف: به دور هسته بافته‌شده و آن را از خراش و دیگر عوامل خارجی محفوظ نگاه می‌دارد.
طناب‌ها باید مورد تائید اتحادیه جهانی انجمن‌های کوهنوردی UIAA قرار گیرند. البته توصیه می‌شود از طناب‌هایی استفاده شود که دارای استاندارد اتحادیه اروپا CE نیز باشند. طناب‌های کوهنوردی در قطرهای مختلف (3، 5، 7، 8/5، 9، 10/5، 11 میلی‌متر) ساخته می‌شوند. در کوهنوردی طناب‌های با قطرهای مختلف کاربرد خاص و متفاوتی دارد.
طناب انفرادی؛ طناب شخصی استاتیکی است که هر کوهنورد (و طبیعت‌گردی) باید در کوله خود داشته باشد. قطر این طناب بین ۶ تا ۹ میلی‌متر و طول آن بین ۶ تا ۷ متر است. این طناب در مواقع مختلف کاربردهای فراوانی دارد؛ ازجمله: درست کردن صندلی اضطراری فرود و صعود، حمل مجروح و تیرول: (طنابی که بین دونقطه مرتفع، افقی و یا شیب‌دار بسته‌شده و جهت حمل و انتقال بار و یا افراد از آن استفاده می‌شود) و....
نکات ایمنی:
۱. طناب را داخل یک کیسه دربسته پارچه‌ای (پارچه‌ای که هوا از منافذ آن عبور کند) قرار دهید؛ نگهداری این کیسه در جای خشک توصیه می‌شود.
۲.هیچ‌گاه طناب روی لبه تیز سنگ و خاک کشیده نشود.
آنچه در محاورات میان کوهنوردان و طبیعت‌گردان بعنوان کوله‌کشی نامیده می‌شود چیزی نیست جز حمل کوله‌های سنگین طی چند روز متوالی. چند وقت پیش حوالی 4 بعدازظهر شخصی را دیدم که از شیرپلا عازم توچال بود، تنها و بدون دانستن مسیر و البته با یک کوله‌پشتی پر از سنگ! مربی محترم ایشان فرموده بودند که باید با کوله پر از سنگ تا توچال بروی. مساله و موضوع مورد بحث این است که حمل بار سنگین که افتخار بسیاری از کوهنوردان محسوب می‌شود چه عواقبی در پی دارد؟؟؟
برخی از عواقب ناشی از تحمل این فشار عبارتند از:
اختلال در عملکرد عصبی
طی تحقیقی که روی سربازانی که موظف به حمل کوله‌پشتی‌های سنگین بودند صورت گرفت دانشمندان دریافتند که علاوه بر ایجاد دردهای ناخوشایند و شدید در کمر، آنها دچار احساس سوزش یا خارش در نوک انگشتان خود می‌شوند. طی این تحقیقات محققان دریافتند که چگونه اضافه بار بعنوان یک عامل فشار و تغییر شکل برخی نقاط بدن نمایان می‌شود، این فشار از سطح و رویه بدن عبور کرده و به بافت‌ها و اندام داخلی افراد منتقل می‌شود. درواقع تحقیقات و نتایج ام.آر.آی نشان داد که این فشار بعد از عبور از سطح پوست بدن، مستقیما به اعصاب بافت‌های عضلانی وارد و حمل کوله با بار سنگین موجب ورود فشار و آسیب به این اعصاب می‌شود. یکی ازاین آسیب‌های وارده، کاهش سرعت انتقال سیگنال‌های الکتریکی اعصاب است.
در صورتي كه تنفس طبيعي وجود نداشت سر را به سمت عقب خم كنيد سپس دو تنفس دهان به دهان بدهيد و ماساژ قلبي را ادامه بدهيد
چطور تنفس مصنوعي بدهيم؟
برای انجام تنفس مصنوعی ابتدا نفس عمیق کشیده سپس با اطمینان از باز بودن راه هوایی با عقب کشیدن چانه مصدوم (ممکن است گشتن دهان و حلق مصدوم با انگشت ضروری باشد)دهان را روی دهان یا بینی مصدوم گذاشته و هوا را وارد ریه مصدوم میکنیم. معیار کافی بودن میزان ورود هوا، دیدن حرکت قفسه سینه است. پس از دادن هر نفس دهان را از روی دهان مصدوم برداشته و مجددا با يك دم عميق براي دادن تنفس عمیق آماده می‌شویم. در زمان نفس کشیدن بهتر است صورت را به سمت سینه مصدوم برگردانیم تا هم از هوای خروجی از ریه مصدوم تنفس نکنیم هم خارج شدن هوا را ببینیم و احساس کنیم. تنفس مصنوعی تنها دوبار داده می‌شود و پس از آن ماساژ شروع می‌شود.
راه هوايي را باز كنيد تا مانعي در سر راه تنفس نباشد ببينيد آيا قفسه سينه بالا و پايين مي رود يا نه؟
30 ماساژ در 20 ثانيه
ماساژ قلبی که درواقع فشردن قلب مصدوم برای پمپاژ مصنوعی قلب است توسط فشار دادن قفسه سینه انجام می‌گیرد. برای این کار کف یک دست را در ناحیه وسط سینه قرار داده و دست دیگر را روی آن می‌گذاریم. به صورت عمودی به قفسه سینه فشار وارد میکنیم تا در حد 3 تا 5 سانتی‌متر جابه‌جا شود. تعداد ماساژ قلبی در هر سیکل 30 عدد است که باید در بازه زمانی حدود 20 ثانیه انجام شود. بعد از این 30 عدد ماساژ 2 تنفس مصنوعی به روشی که شرح داده شد انجام می‌گیرد.
