هیات کوهنوردی رفسنجان

۱- در مواقع بحرانی بیشتر افراد سرگردان و بی‌هدف به راه خود ادامه می‌دهند. مهم‌ترین کار در صورت بروز یک شرایط بحرانی توقف فعالیت‌ها و ارزیابی شرایط بحرانی است.

۲- به محض مشاهده هوای نامساعد و قبل از بحرانی شدن شرایط از پوشش حفاظتی خود مانند لباس بادگیر، کلاه و دستکش استفاده کنید. ممکن است کمی بعد طوفان و بوران اجازه این کار را به شما ندهد.

۳- با مشاهده اولین نشانه‌های بیماری مانند تنگی نفس و خستگی مفرط در میان اعضای گروه فرد بیمار را با همراه به پایین بفرستید.

۴- شما برای چند روز هم می‌توانید بدون غذا در کوه زنده بمانید، به شرطی که انرژی خود را ذخیره کنید و آن را بی‌سبب هدر ندهید. اما آب برای زنده ماندن بسیار ضروری است. می‌توانید از برف هم برای تهیۀ آب مورد نیاز خود استفاده کنيد.

۵- در شرایط بسیار سرد، تعرق سبب خیس شدن پوشاک و اتلاف سریع‌تر انرژی و در شرایط بسیار گرم نیز تعریق سبب از دست دادن آب بدن می‌شود. همواره در کوهستان به گونه‌ای فعالیت کنید که عرق نکنید.

۶- ادامۀ برنامه در باد و بوران و هوای بسیار سرد، با خطرهایی مانند گم شدن، یخ زدگی، پرت شدن، بهمن و تحلیل انرژی و افت دمای بدن همراه خواهد بود.

۷- در کوهستان به ویژه در فصل سرما سیگار نکشید. افراد سیگاری زود‌تر دچار سرمازدگی می‌شوند.

۸- اگر با یک گروه همراه هستید، تحت هیچ شرایطی از یکدیگر جدا نشوید، اگر تلفن همراه دارید گروه امداد را مطلع کنید.

۹- بیش از ۴۰ تا ۴۵ درصد حرارت بدن از سر دفع می‌شود. بنابر این در هوای سرد از کلاه استفاده کنید، اگر کلاه همراه ندارید می‌توانید با قسمتی از لباس خود، سرتان را بپوشانید.

۱۰- در شرایط سرما، چند لایه لباس نازک‌تر می‌تواند بهتر از یک لایه لباس ضخیم از هدر رفتن حرارت بدن شما جلوگیری نماید.

۱۱- در هوای سرد، به علائم سرمازدگی و افت دمای بدن توجه ویژه داشته باشید، این علائم: پوست سرد، لرز، گیج شدن، از دست دادن قدرت قضاوت و تصمیم گیری، اشکال در تکلم و سفتی و انقباض عضلانی است.

۱۲- هرگز فردی را که به شدت مصدوم است یا دچار افت دمای بدن شده است، حرکت ندهید، او باید گرم و خشک نگه داشته شود.

ادامه مطلب...

با رویکرد «جلوه‌های جوامع محلی، میراث فرهنگی، طبیعت و کوهنوردی» ... در سایت فدراسیون بخوانید:
http://msfi.ir/ArticleView/Index/22751

طول قدم یک کوهنوردی باید با در نظر گرفتن قد و عوامل دیگری همچون شیب مسیر تنظیم شود.

در مکان های تقریبا تخت که شیب اندکی دارند، می توان قدمهای بلندی برداشت.
ولی در سربالایی ها و مکان های پرشیب باید فاصله قدمها راکوتاه تر در نظر گرفت تا خستگی به کمترین میزان خود برسد.

هنگام راهپیمایی باید تمام سطح پا روی زمین گذاشت. اما در بعضی از سربالایی ها می توان فقط از قسمت جلویی پا نیز استفاده کرد.

یکی از نکات بسیار مهم در کوهپیمایی،تنفس صحیح هنگام صعود و فرود است.

زیرا که با تنفس صحیح، اکسیژن کافی به بدن خواهد رسید.
به خصوص که در ارتفاعات به دلیل کم شدن میزان هوا، بدن نیاز به مصرف انرژی بیشتری برای کسب اکسیژن مورد نیاز خود دارد.

هنگام دم می توان هم از بینی و هم از دهان استفاده نمود (با نسبت 70 به 30 درصد). استفاده صرف از بینی با توجه به تمام مزایایی آن، به دلیل حجم هوای ورودی کمتر، گاهی اوقات امکان پذیر نیست.