ساعت حدود 9 صبح روز جمعه 97/11/12 بالاتر از ایستگاه 5 و بالاتر از اولین حفاظ های بهمن گیر و سمت غرب مسیر تردد کابین های تله کابین:
مسیری که پرشیب تر می شود، می توان گفت که زاویه آن در حد 45 درجه و بیشتر هم در بالادست می رسد. ما صعود خود را تا ابتدای شیب ادامه و سپس بعلت تندی شیب {سربالا} بطرف راست و شرق رفته تا بتوانیم بصورت نیم دایره از تندی مسیر روبرو دور شویم. چند چادر فسفری رنگ در سمت شرق دیده می شد.
یک نفر به تنهایی به طرف بالا از شیب تند در حال حرکت بود و حدود 80 متری از ما فاصله داشت گاه کند شدن حرکتش را می دیدیم.
ما از مسیرش فاصله گرفته بودیم ، یک آن متوجه شدیم که او افتاده روی شکم و بدون کنترل به سرعت به طرف پایین می آید.
اگر خونرسانی به انگشتان پا ضعیف انجام شود، اکسیژن و خون کافی به عصب‌ها نرسیده و در نتیجه انگشتان پا بی‌حس می‌شوند.
اصلی‌ترین دلایل خونرسانی ضعیف به پاها عبارتند از:
بیماری‌های عروق محیطی: جایی که چربی و کلسترول انباشته شده باشد باعث باریک شدن عروق خونی می‌شود.
ترومبوز وریدی عمیق که لخته شده خون است.
تغییرات فیزیولوژیک در ارتفاع باعث کاهش اشتهای ورزشکاران و کاهش وزن آنها می‌شود.
به گزارش ایسنا، کوهنوردانی که زمان زیادی را در ارتفاع بالا می‌گذرانند وزن کم می‌کنند و اشتهای کمتری دارند.
محققان معتقدند که این مساله به دلیل تغییراتی در بدن اتفاق می‌افتد.
این تغییرات برای حفاظت از ارگان‌های مهم بدن در زمان بیماری و آسیب‌دیدگی به وجود می‌آید. معمولا کوهنوردانی که برای چند ماه در ارتفاع بیش از 5 هزار متر یا بیشتر می‌مانند این تغییرات را احساس می‌کنند. محققان فیزیولوژی و علم اعصاب در دانشگاه لندن بررسی‌هایی در این زمینه انجام دادند و نتیجه‌ی این بررسی‌ها در مجله Bioessays منتشر شد.
یکی از محققان در این باره می‌گوید: کوهنوردان تنها چربی بدن را از دست نمی‌دهند، بلکه ماهیچه‌های آنها نیز تحلیل می‌رود. بدن کوهنوردان سلول‌های قرمز خون بیشتری تولید می‌کند، این سلول‌ها اکسیژن‌رسانی بیشتر به بدن می‌کنند. در واقع کوهنوردان هم ورزش می‌کنند و هم با دمای پایین و اکسیژن کم دست و پنچه نرم می‌کنند. انتظار می‌رود در این شرایط اشتهای کوهنوردان بیشتر شود، اما برخلاف تصور آنها کمتر غذا می‌خورند.
ماده‌ای در بدن که در پروسه‌ی نگهداری اکسیژن نقش دارد، کتون نام دارد. کتون چربی بدن را مصرف می‌کند تا برای فعالیت مغز سوخت لازم تولید شود. معمولا میزان زیادی کتون در بدن افرادی که مبتلا به دیابت نوع 1 هستند و افرادی که احساس گرسنگی شدید می‌کنند وجود دارد.
کوهنوردان کمتر غذا می‌خورند و بدنشان کتون بیشتری تولید می‌کند. این پروسه در کسانی که از ناحیه مغز آسیب می‌بینند نیز اتفاق می‌افتد.
برای صعود هیچگاه دیر نمی‌شود اما برای فرود گاه خیلی زود دیر می‌شود.
درس گرفتن از حوادث بدترین و دیرترین و شاید پرهزینه ترین نوع آموختن است. اما برای ما که حتی بعد از حوادث هم از آنها درس نمی‌گیریم و اشتباهات گذشته را باز تکرار و تکرار می‌کنیم و بر آنها پا می‌فشریم شاید آموختن از حوادث نه تنها بد نباشد که پیشرفتی بزرگ نیز به شمار آید.
از پیش اندیشیدن و پیشگیری کردن از حوادث احتمالی آرزویی است که شاید نسل ما برآورده شدنش را در این سوی دنیا که ما هستیم نبیند و باشد برای نسل های بعدی.
