طراحی برنامه کوهنوردی
- دسته: مطالب
طراحی صحیح و دقیق برنامه یکی از مهمترین عواملی است که در موفقیت آن نقش دارد . برنامه ریزی کامل در حقیقت هماهنگی کامل بین تمامی آن موارد می باشد . شکی نیست که طراحی اصولی و رو به رشد برنامه ها باعث ارتقا کوهنوردی در سطوح مختلف فردی و جمعی خواهد شد .
1- سطح افراد:
سطح افرادبرای طراحی برنامه باید برآورد و ارزیابی صحیحی از سطح افراد شرکت کننده داشته باشیم و باید توجه نمود که قدرت یک تیم در دست یابی به اهداف مورد نظر نه به اندازه قویترین افراد تیم و نه حتی میانگین توانایی های افراد شرکت کننده است بلکه بستگی کامل دارد به ضعیف ترین فرد ، که بی توجهی به این موضوع تمام فعالیت کوهنوردی را تحت الشعاع قرار داده و منجر به عدم موفقیت برنامه خواهد شد .مهمترین عواملی که در سطح بندی و ارزیابی افراد باید مورد توجه قرار گیرد عبارتند از :
آمادگی جسمانی :
اولین شرط شرکت دربرنامه توانایی جسمانی برای پیمایش مسیر می باشد .از میان فاکتورهای آمادگی جسمانی ، توان هوازی و استقامت اهمیت بیشتری دارند که هر کوهنورد باید با توجه به اصول تمرین خصوصا اصل توقف در پله ها و بالا بردن تدریجی فشار تمرین در جهت ارتقا آن بکوشد .
آمادگی روانی :
مهمترین شرط موفقیت یک برنامه آن است که فرد یا افراد شرکت کننده آمادگی روانی لازم برای تحمل فشارهای روانی ، استرس ها و بحران های احتمالی در برنامه را داشته باشند که در غیر این صورت باعث گسترش دامنه بحران ها خواهند شد . آمادگی روانی کوهنورد را در برابر اثرات منفی عدم موفقیت مثل سرخوردگی و احساس واماندگی و بیش از آن در برابر آثار منفی موفقیت ها مثل خود بزرگ بینی و تکبر ، حفظ خواهد کرد که خصوصا بی توجهی به مورد اخیر چه بسا ریشه بسیاری از حوادث بوده و حداقل اینکه به سوختن آینده کوهنوردی فرد منجر گردد . به عبارت دیگر همچنان که در آمادگی جسمانی توجه به اصول توقف در پله ها و بالا بردن تدریجی فشار تمرین ضروری است ، این اصول در آمدگی روانی نیز اهمیت ویژه ای دارند.
از مقالات رسمی کمیسیون پزشکی اتحاديه جهاني کوهنوردی
این توصیه های عمومی جهت راهنمایی افراد كم تجربه یا نا آشنا با مناطق کوهستانی و کسانیکه تمایل به کوهپیمایی و کوهنوردی دارند پایه ریزی شده است.
کوهنوردی فعالیتی پر طرفدار در سراسر جهان است. ازجمله جذابیت ها و ا نگیزه های موجود در این رشته از فعالیت ها، تامین سلامت، شادابی، ارتباط با طبیعت، انگیزه های اجتماعی و در نهایت لذت کشف و ماجراجویی است.لذت بردن از آن نیاز به رعایت اصول و مقرراتی دارد که رعایت هر یک از آنها در تندرستی و سلامتی کوهنورد بسیار موثر است.
قدم برداشتن آهسته و متعادل، احتیاج به استراحت ثابت و ایستای کمتری پیدا می نماید و بسیار بهتر از قدم برداشتن سریعی است که مستلزم تعداد استراحت بیشتری می باشد یک کوهنورد می باید بدون نیاز به استراحت، لااقل برای مدت یک ساعت راه پیمایی نمودن بتواند بر روی شیبهای تند با هماهنگی قدم برداشته و تنفس خود را کنترل نماید. یک نفر مبتدی نباید بیشتر از ده کیلومتر در روز راه پیمایی نماید مخصوصاً در شرایطی که ارتفاع بیشتر از 1500 متر بابه طور مثال در شرایط معمولی هر سه یا چهار گام یک عمل دم و هر سه یا چهار گام دیگر با عمل بازدم هماهنگ می گردد، در این مثال گامها سریعتر از ریه های شخص عمل می کند و در واقع گامها باید در مکث بوجود آمده استراحت کنند لکن در ارتفاعاتی که هوا رقیق است ریه ها احتیاج به مکث دارند و در ازاء هر دو، سه، یا پنج نفس یک قدم برداشته می شود.
تقسیم انرژی در کوهنوردی
- دسته: مطالب
یکی از مهم ترین مسائل در کوهستان حفظ نیرو و ذخیره انرژی موجود در بدن است. کوهنوردان باید انرژی خود را به سه قسمت انرژی صعود، انرژی فرود و انرژی ذخیره تقسیم کنند و در هنگام حرکت گامی ثابت و یکنواخت داشته باشند.
بدون آن که توقفی داشته باشید یا بدنتان عرق کند. در سر بالایی ها از تند رفتن خودداری کنید و در شیب های تند در موقع بالا رفتن و حتی پایین آمدن با قدم های کوتاه و به صورت مارپیچ ( زیگزاگ ) حرکت کنید. توضیح اینکه این روش زیگزاگ فقط برای صعود و فرود در مکان هایی مناسب است که برف زیاد ندارند، برفی که خطر ریزش بهمن نداشته باشد.
در موقع حرکت ، متناسب با شیب مسیر قدم بردارید تا دچار کشیدگی عضلات پا نشوید و نیز تعادل بدن شما به هم نخورد و فشار به ریه و قلب کمتر شود. طول قدم ها متناسب با زیاد شدن شیب و سختی مسیر باید کوتاهتر باشد و با فاصله نزدیک تر به زمین برداشته شود.در بعضی از شیب ها که به علت لغزندگی یا سطح اتکای کمتر امکان گذاشتن تمام پا وجود ندارد، می توان با پنجه یا کنار پا صعود کرد. در شیب هایی که امکان گذاشتن تمامی کف کفش به روی زمین وجود دارد ،پایتان را کاملا تخت بگذارید ،چرا که حرکت روی پنجه پا بصورت مداوم ،خصوصأ با وجود کوله سنگین، عظلات پا را خسته می کند.
در موقع حرکت لباس زیاد نپوشید، زیرا گرمای زیاد کارآیی و قدرت بدن را کاهش می دهد. همیشه حدود سه الی چهار متر جلوی پایتان را زیر نظر داشته باشید تا پایتان به طور خودکار جای مناسب را پیدا کند.
