هیات کوهنوردی رفسنجان

متنی که پیش روی شماست جستاری کوتاه در چگونگی نگاه کوهنوردان به پیمایش های کوهنوردی است .
همه شما مکعب روبیک را دیده ، و کمینه یکبار آن را در دست گرفته و سرگرم شده اید . مکعبی که با چرخش‌ دستان شما از شکل و ترکیب نخست دور شده و وضعیتی ناهمگون و نامنظم بخود می گیرد ، و چنانچه در برگرداندن آن الگوریتم درستی را برنگزینید ، هیچگاه به شرایط پیش از ناهمگونی دست نخواهید یافت . و چنانچه با بیاد آوردن الگوریتم رفت ، حرکت معکوس و درست را انجام دهید مکعب روبیک دوباره به شکل نخست بازخواهد گشت .

با این پیشگفتار به نوع کوهنوردی خود نگاهی می‌اندازیم ، ورزشی که شباهت بسیاری به مکعب روبیک دارد ، و شما برای صعود به قله و یا پیمایش کوهستانی و بازگشت سالم به نقطه آغاز برنامه تان ، باید الگوریتم رفت و برگشت درستی را به کار ببرید تا برنامه با موفقیت به پایان برسد .

اما الگوریتم چیست ؟
گروهی از فرامین که به ترتیب خاصی اجرا می شوند و موجب حل مسئله می‌گردند.

اگر از آغاز یک برنامه کوهنوردی تا پایان آن را به ترتیب اصولی و منظم انجام دهیم ، نظیر چیدن کوله ، گزینش همنورد همپا ، زمان بندی صعود و بازگشت ، گزینش پاکوب درست ، رفتار دوستانه با زیستگاه و همراهان ، و آموختن فنون کوهنوردی و نظیر آن ، و همچنین بنا باشد که هر کدام از این پیش نیازها بر مبنای رفتار الگوریتمی ورزشی و اخلاقی به سرانجام برسد ، آنگاه می‌توان گفت که همه چیز به شکل نخست برگشته است و شما تجربه شیرین حل مسئله ای را داشته اید که خود مطرح کردید .
چیزی به نام "روبیک صعود با الگوریتم بازگشت به خانه "

امیرملیحی

چرا فرهنگ “صعود به هر قیمتی” و “مردن در کوهستان” در کوه‌نوردی ما وارونه تعریف شده است؟ شاید یکی از دلایلش عجز و ناتوانی در انجام صعودهای شاخص و انجام صعودهایی با کیفیت جهانی و در سطح کوه‌نوردان تراز اول دنیا باشد. سطح کوه‌نوردی ما به دلایل گوناگون به هیچ عنوان قابل مقایسه با کوه‌نوردی روز جهان نیست و از همین جهت شاید مردن در کوهستان را یک رستگاری بدانیم تا یک تراژدی و نخواهیم فرصت صعود به هر قیمت ممکن به یک قله نه‌چندان مرتفع و نه‌چندان مهم و نه‌چندان دشوار را در شرایط بد آب و هوایی از دست بدهیم تا شاید سری در سرهای کوه‌نوردی در بیاوریم؛ اما غافل از اینکه با مرگ و حادثه خود فقط هزینه‌های اضافی را به جامعه تحمیل می‌کنیم؛ هزینه‌های جستجو و امداد و هزینه به جامعه که کوه‌نوردی ورزش پرخطری است و فشار مضاعف به سایر کوه‌نوردان به‌ویژه جوان‌ترها و تازه‌کارها از پیامد ندانم‌کاری و حوادث ما در کوهستان است.

نگارنده: فرح‌بخش

آمار حوادث ناگوار و خطرناکی که طی چند سال گذشته رخ داده و متاسفانه منجر به جان باختن عزیزان ما گردیده نشان دهنده آن است که اکثر این عزیزان کوه‌نوردانی با تجربه و زبده بوده اند.
اما ایراد و مشکل کار کجاست؟
عموم کوه‌نوردان ما به موازات ارتقاء سطح تخصصی کوه‌نوردی خویش به دنبال کارهای بزرگتر و با نام و نشان تر می گردند و درصد ریسک را بالاتر می برند و این ریسک کردن ها به مرور زمان به حدی میرسد که رعایت احتیاط را تحت تاثیر قرار داده و به فراموشی می سپارد.
رعایت احتیاط شرط اول و الفبای فراموش نشدنی کوه‌نوردی است.
اعتماد به نفس بالاتر از مرز توانایی را اعتماد به نفس کاذب گویند.
بیاد داشته باشیم:
حوادث بی رحم کوهستان در کمین ما نشسته و کوچک و بزرگ و مبتدی و حرفه ای نمی شناسد، همه چیز بستگی به یک لحظه ای، بی احتیاطی در موقعیتی و عیب در تجهیزاتی بستگی دارد.
یقین بدانیم بی پروایی و ریسک بالا در کوه‌نوردی با ذات کوه‌نوردی هوشمندانه سازگار نیست. و این ریسک پذیری یک روزه بوجود نیامده و به مرور و با انباشت ریسک های کوچکتر به جایی میرسد که ما را از حد و حدود منطقی خارج می نماید.
اعتماد به نفس در کوه‌نوردی لازم است!
اما نه با گذشتن از چارچوب اصول کوه‌نوردی و گذر از خطوط قرمز احتیاط ....