هیات کوهنوردی رفسنجان

كوهنوردان طبق آمار، آرام ترين، صبورترين ورزشكاران و طبيعتا "نرم ترين و كم خشن ترين" مردم جهان هستند.

کوهنوردي، زندگيست، دست و پنجه نرم كردن با مشكلات است. ازنفس نیفتادن و برخستگی ها غلبه كردن.

هر زخمي كه دوستي مي خورد، زخمي ست بر پوست من، به همان شدت و شكافتگي و سوزش. شايد كه بار دوست، سنگين تر از بار من باشد.

صعود تك نفره را در تنهايي، كاري مبتذل، غيرمنطقي، غير ورزشي، خودخواهانه و خود بزرگ بينانه مي بينم و حسابش از كوهنوردي جداست. صعود دونفره، خطرناك و در مواردي نشانه جهل صعود كنندگان. چرا كه در صورت وقوع حادثه يي، يك نفر بايد در كنار حادثه ديده بماند، يك نفر براي كمك برود.

صعود نوعي اعلام آمادگي ست براي غلبه ي جوانمردانه بر ناجوانمردي ها

قوائد و الزامات "استاد شدن" در کوهنوردی

۱_ داشتن "زبانی چرب و نرم "
شما میتوانید با فراگیری فن بیان و بکار بردن جملات قلمبه سلمبه ، راه رسیدن به لقب "استاد"را با سرعت نور طی کنید .

۲_ گرد هم آوردن تعدادی "جوان نوپا و کوه ندیده "
با این قائده ، شما هر کاری بکنید ، از نگاه این همراهان جوان و استاد ندیده و البته کمی لوس و چاپلوس ، خارق العاده و غیر قابل باور تلقی شده ، و به عنوان "استاد" نائل خواهید شد .

۳_ اجرای برنامه های" من درآوردی "
کافیست شما کاری بکنید که دیگران نمیکنند ، و لازم نیست که مورد تأئید بزرگان این ورزش باشد ،یا برای سلامتی مضر ...! شما خودبخود "استاد" خواهید گردید .

قوائد دیگری هم هست ، اما شما با رعایت و انجام همین۳ قائدۂ ساده ، میتوانید " استاد بزرگ " نام بگیرید .
شاید بخواهید با رسم شکل ، موضوع را تشریح کنیم ، اما شکل این کار خیلی قشنگ نیست ، چرا که تعداد این اساتید از تعداد دنبال کنندگانشان بیشتر است بخدا ...

کافیست شبکه های مجازی را مرور کنید ، الی ماشاالله خانمها و آقایان" استاد شده " به چشم میخورند .

درمان بسیاری از بیماری ها در دل کوه ها، دره ها و باریک راه های پر پیچ و خم نهفته است، بسیاری از گل ها و گیاهان دارویی شفابخش در دامنۀ کوه ها می رویند و آبهای زلالی و گوارایی که از کوهسار جاری است، و زندگی بیش از نیمی از مردم جهان به آن وابسته است، مایۀ زندگی و آرامبخش جانهاست.
از نظر پزشکی ، کوهنوردی از رشته های مهم ورزشی است که در تنظیم اعمال تمام اعضای داخلی بدن انسان ، از جمله قلب، مغز، دستگاه گوارش، عضلات و استخوانها دخالت عمده دارد و نقش پیشگیری و درمانی بسیار شایسته و شایانی بر عهده دارد زیرا در جریان کوهنوردی میزان خون موجود در عضلات تا 20 برابر بیشتر شده و مویرگهای خونی که در جریان استراحت فقط به مقدار 15 درصد باز و فعال هستند، هنگام کوهنوردی به بیش از 95 درصد می رسد و در نتیجه انتقال مواد غذایی ضروری بدن با شتابی بیشتر و با کیفیتی سودمندتر به نقاط مختلف بدن می رسند .

هر چه به طرف ارتفاعات بالاتری می رویم چون فشار هوا و اکسیژن کمتر می شود، نوعی هیپوکسی و کمبود اکسیژن رخ می دهد و بدن انسان به طور طبیعی برای جبران این خستگی و تنگی نفس هورمونی به نام اریتروپویی تین را از طریق کلیه ها ترشح ساخته و از آنجا به سمت مغز استخوان رفته و مقدار خونسازی گلبولهای قرمز را افزایش می دهد تا از این طریق کاهش انتقال اکسیژن را جبران کند. در نتیجه در ارتفاعات مقدار هموگلوبین و هماتوکریت و به طور کلی غلظت خونی افزایش یافته و مقدار ظرفیت انتشاری و تهویۀ ریه ها نیز زیادتر می شود یعنی میزان هموگلوبین از 14 به 20 گرم درصد و میزان هماتوکریت از 44 درصد به 60 درصد می رسد.

دوندگان المپیک مونیخ( 1972 میلادی ) نیز از این خاصیت به خوبی استفاده کردند و در نتیجۀ همۀ دوندگانی که در ارتفاعات بالایی به تمرینات پرداخته بودند مدالهای اول تا سوم 1500 متر تا ماراتن را به خود اختصاص دادند.

هنگام کوهنوردی متابولیسم مواد شناور در خون از جمله قند، کلسترول ، پروتئینها و اسید اوریک به بهترین وجهی صورت می گیرد و در نتیجه در درمان بیماری های تصلب شرائین، فشار خون ، سکته های قلبی و مغزی ، افزایش کلسترول و تری گلیسرید خون، بیماری دیابت، به ویژه افراد مبتلا به بیماری نقرس که کریستالهای اسید اوریک در مفاصل و تاندونهای آنها رسوب کرده، مفید است.

با گردشهای منظم در کوهستانها مقادیر چربی زاید بدن از زیر پوستها و احشاء آب شده و در نتیجه شخص به عوارض قلبی و عروقی مبتلا نمی شود زیرا هنگام کوهنوردی میزان ضربان قلب از 72 به 120 و میزان شمارش تنفسی از 17 به 34 بار در دقیقه رسیده و پمپاژ و برون ده قلبی نیز افزایش یافته و مجرای رگ از پلاکها و رسوبات چربی شسته و تمیز شده و سوخت و ساز سلولی با خونی سرشار از اکسیژن صورت می گیرد.