در کدام ساعت از روز بدن آماده ورزش کردن است؟
- نوشته شده توسط خلیلی
- دسته: مطالب
افراد شاغل مجبورند ساعت ورزش خود را به صبح زود یا ساعات پایانی روز منتقل کنند اما آیا بدن در این ساعت‌ها واقعا آماده ورزش است؟
بدن ما فعالیت‌های خود را بر اساس ساعت درونی خود تنظیم می‌کند. آمادگی برای ورزش هم از این قاعده مستثنی نیست. صبح زود زمان نامناسبی برای ورزش نیست اما با توجه به اینکه بدن اصطلاحا هنوز به طور کامل از خواب بیدار نشده، توصیه میشود ورزش به ساعت دیگری منتقل شود.
پیش از ظهر بهترین زمان برای ورزش‌های استقامتی است؛ دویدن، ایروبیک یا ورزش روی تردمیل؛ البته به شرط اینکه صبحانه مفصلی سرو نشده باشد. هرچند معده در هنگام ورزش نباید خالی هم باشد.
هنگام ظهر بدن دست‌کم به دو ساعت زمان نیاز دارد تا غذا را هضم کند. ساعت ۱۶ تا ۱۹ زمان مناسبی برای ورزش است.
به گفته دکتر اینگو فروبوزه از دانشگاه تربیت بدنی آلمان، در این برهه زمانی قسمت‌های مختلف بدن با تمام توان کار می‌کنند یا آمادگی آن را دارند. به همین دلیل در این ساعات روز ورزش سنگین ساده‌تر به نظر می‌رسد.
بعدازظهر تا عصر زمان مناسبی برای پرداختن به ورزش‌های قدرتی، ورزش‌های استقامتی سنگین یا ورزش‌هایی است که نیاز به تمرکز روی تکنیک دارند؛ مانند تنیس یا ورزش‌های رزمی. این روند تا حدود ساعت ۲۰ که بدن رفته رفته آماده خواب میشود، می‌تواند ادامه یابد.
گرفتگی عضلات پا در میان کوه‌پیمایان امری شایع و عادی محسوب میشود. گرفتی عضلات همسترینگ (پشت ران) و عضلات دوقلوی ساق ممکن است در طول اجرای برنامه، در زمان استراحت و حتی در زمان خواب رخ دهد.
دلایل گرفتگی عضلات پا
دلایل مختلفی می‌توانند در این امر دخیل باشند؛ بعنوان مثال کم‌آبی بدن یکی از دلایل اصلی گرفتگی عضلات می‌باشد؛ چه در فصل تابستان و چه در زمستان بدن شما نیاز دارد تا در وضعیت هیدارته باشد، یعنی آب و مایعات کافی داشته باشد.
از دیگر دلایلی که می‌توان در گرفتگی عضلات به آن اشاره داشت، فعالیت سنگین بدنی است؛ فشار زیاد روی عضلات پا، بویژه در فصل زمستان که ناشی از برف‌کوبی و حمل بار بیشتر میشود، از موارد این فشار و فعالیت زیاد محسوب می‌گردد.
سرمازدگی و نیز استفاده از برخی داروها نیز از دیگر علل و عوامل گرفتگی عضلات محسوب میشوند.
چگونه از گرفتگی عضلات پا پیشگیری کنیم؟
کوهنوردی فقط یک ورزش نیست، بلکه روشی است برای زندگی. این ورزش محدودیت‌های آمادگی جسمانی و روانی خود را دارد. کوهنوردی فعالیتی است که نیاز به مقدار زیادی انرژی و تنفس بطور عادی دارد اما در ارتفاع بالا بدن به سختی می‌تواند اکسیژن کافی را به ارگانیسم‌های بدن عرضه کند. بدین صورت که هرچه ارتفاع بیشتر میشود هوا رقیقتر و در نتیجه تنفس سختر میشود. بنابراین، آنچه که می‌تواند ریه‌ها ما را برای تامین اکسیژن در بالا رفتن آماده سازد تمرینات و تکنیک‌های ویژه است.
در ارتفاع بالا، سرعت تنفس باید سریع باشد به طوری که بدن اکسیژن کافی خون را تامین کند. اگر بازدم به طور معمول باشد، سرعت تنفس سقوط خواهد کرد و شروع به نفس نفس زدن خواهیم کرد. (این عمل باعث از دست دادن انرژی میشود.) بنابراین تمرین تنفس با فشار در صورتی که به طور مداوم و سریع انجام شود کمک مناسبی برای کوهنورد می‌باشد.
کوهنورد با تجربه می‌تواند به سرعت به یک محیط کم اکسیژن وفق پیدا کند. نوشیدن مقدار زیادی آب در هنگام صعود، به عنوان مایع کنترل سطح اسیدیته در خون، ما را قادر می‌سازد که اکسیژن بیشتری در خون حفظ کنیم.
در افراد معمولی مشکلی که وجود دارد عمل نکردن درصد زیادی از کیسه‌های هوای داخل شش‌هاست. به همین خاطر این افراد زمانی که مجبور میشوند یک فعالیت سنگین انجام دهند سریع به نفس زدن می‌افتند. اما یک ورزشکار حرفه‌ای در هر بار تنفس اکسیژن بیشتری به بدن میرساند، کمتر به نفس زدن می‌افتد.
چگونه این کیسه‌های غیرفعال را به فعالیت وادار کنیم؟
باز کردن این کیسه‌ها داستان مفصلی دارد. یک سری از ورزش‌های هوازی و سنگین، تمرین‌های روزانه و مرتبی برای باز کردن و باز نگه داشتن این کیسه‌ها وجود دارند. بهترین کار این است با یک مربی مشورت نمایید و طبق برنامه عمل کنید.
دویدن یکی از بهترین اشکال ورزش است. این سیستم قلبی و عروقی شما را تحت فشار قرار می دهد تا سخت تر کار کند ، این کار باعث می شود عضله قلب شما قوی تر و کارآمد تر شود . پاهای شما را تقویت می کند ، به بازوها ، گردن ، پشت ، باسن
و ستون فقرات کمک می کند.
دویدن نیز یک تمرین عجیب است. هنگامی که درست انجام شود ، با سرعت کالری بیشتری از راه رفتن می سوزاند.
دلایلی که هنگام دویدن خسته می شویم عبارتند از:
عضالت ما از لرزش پاهای ما که همیشه به زمین برخورد می کنند خسته می شوند.
عضالت بین دنده ای ما از بلند کردن دیافراگم خسته می شوند ، بنابراین می توانیم نفس عمیق تری بکشیم.
ما از تمام سوخت موجود در بدن استفاده می کنیم.
ما قادر به دریافت اکسیژن کافی در عضالت نیستیم تا آنها بتوانند به درستی کار کنند.
سیستم قلبی عروقی ما قادر به مقابله با بار نیست و جریان خون به عضالت محدود شده است.
عضلات ما در اهداف متقابل با یکدیگر کار می کنند و ناکارآمدی انرژی بزرگی ایجاد می کنند که باعث می شود کار سخت تر شود.
