در ساق پاها عضله ایی بنام آنتریور تیبیالیس (anterior tibialis) وجود دارد که بزرگترین عضله ی ساق پاست که کار اصلی آن تسهیل خم و راست کردن پا و انگشتان پاها است در نتیجه هر گونه آسیب و فشار و کشش بیش از حد وارد شده به این عضله ساق پا باعث بروز درد در مچ پاها ، اختلال در پیاده روی و دویدن و بالا پایین رفتن پله ها می شود.
علائم آسیب جدی به عضله آنتریور تیبیالیس:
۱.درد شدید در انگشت شصت پاها
۲.درد شدید درمچ پاها و ساق پاها
۳.التهاب در مچ پاها
۴.ضعف مچ پاها
۵.افتادگی پاها به صورتی غیر طبیعی
۶. درد جلوی ساق پا
علت ایجاد درد و التهاب در عضله ی آنتریور تیبیالیس:
۱.پیاده روی طولانی و دویدن در سطح ناصاف و غیر مسطح و تردمیل
۲.بالا پایین رفتن زیاد و بیش از حداز پله ها
۳.پیچ خوردگی و تحمل فشار بیش از حد روی مچ پاها
۴.نوروپاتی دیابتیک
۵.نقرس
بهترین تمرین برای کوهنوردی کوهنوردی است” این یک ضرب المثلی قدیمی ست که بین کوهنوردان رایج است و خیلی از آنها از این مثل بعنوان دستاویزی برای فرار انجام فعالیتهای تمرینی مکمل کوهنوردی استفاده میکنند.
در برابر این سئوال که ” آیا کوهنوردی بهترین تمرین برای کوهنوردی است؟” این پاسخ می تواند داده شود که :
این امر بستگی به هدف ما از تمرین دارد.
دو شیوه تمرین را می توان در کوهنوردی بکار برد:
۱- در طی دوره پیشرفت مهارتهای فنی و ذهنی کوهنوردی که نیاز است شخص در شرائط واقعی کوهنوردی قرار بگیرد , تنها راه ممکن برای تمرین ,کوهنوردی است.
۲- برای رسیدن به سطوح بالای آمادگی جسمانی(مثلا” توانائی گرفتن گیره های سنگنوردی که به قدرت زیاد نیاز دارد, افزایش قدرت بالاتنه و …) نیاز به تمرینات منسجم و هدفمندی است که بعنوان مکمل در کنار فعالیتهای کوهنوردی باید قرار گیرد.
اهداف و همچنین روش اجرای یک برنامه کوهنوردی با یک برنامه تمرینی تفاوتهای زیادی دارند. برای مثال در طی یک برنامه کوهنوردی ما باید مراقب باشیم که فشار زیادی که منتهی به ضعف و خستگی ما شود بر عضلات خود وارد نکنیم تا اینکه بتوانیم با حفظ آمادگی مان به هدفی که برای صعود در نظر گرفته ایم دست یابیم و یا یک مسیر بولدر را تاپ کنیم .
برعکس شما در یک برنامه تمرینی باید با انجام فعالیتهای بدنی سنگین در تمرینات استقامتی طی چند دقیقه فشار لازم را بر عضلات وارد نموده تا حدی که به خستگی عضلانی برسد و در تمرینات قدرتی نیز باید با انجام این فعلالیتها طی چند ثانیه به این آستانه خستگی عضلانی برسید. بطور خلاصه در فعالیت کوهنوردی شما سعی می کنید که فشار زیادی بر عضلاتتان وارد نشود ولی در برنامه تمرینی شما دقیقا” بدنبال این هستید که آنقدر فشار وارد کنید تا به آستانه توانائیهایتان که منجر به ضعف عضلاتتان در برابرفشارهای وارده می شود برسید.
مصرف بیرویه دارو و نداشتن برنامه غذایی سالم و مناسب ممکن است باعث ایجاد اختلالهایی برای کوهنوردان شود و در نهایت سلامت آنها را به خطر بیندازد.
به گزارش ایسنا، تحقیقاتی درباره شرایط سلامت و تغذیه کوهنوردان در دانشگاه باسک اسپانیا انجام شده است. در این بررسیها مشخص شد اثر داروها و غذاهایی که کوهنوردان مصرف میکنند بر یکدیگر میتواند سلامت آنها را به خطر بیندازد. بنابراین استفاده کوهنوردان باید شدیدا زیر کنترل قرار داشته باشد.
به گفته محققان باید فعل و انفعالات بین داروهای مصرفی کوهنوردان و مواد غذایی مورد استفاده آنها کنترل و بررسی شود.
مواردی که معمولا باعث کاهش کارایی کوهنوردان میشوند عبارتند از کاهش گلیکوژن در عضلات، افزایش تغییرات پروتئینها، عدم تعادل در وجود هیدروالکترولیتها و کوهزدگی.
تغذیه مناسب یکی از موارد مهم برای برقراری سلامت کوهنوردی بوده و مصرف دارو برای جلوگیری از این مشکلات اجتنابناپذیر است.
با این حال مصرف این داروها باید تحت کنترل باشد تا با غذاهایی که کوهنوردان مصرف میکنند اختلال ایجاد نکند.
بسیاری از افرادی که در کوهنوردی تجربه کمی دارند این مسئله را رعایت نمیکنند و مشکلاتی از جمله افزایش ضربان قلب، افزایش فشار خون، کاهش هموگلوبین، افزایش تنفس و غیره برای آنها پیش میآید.
در ارتفاع بالاتر از 4 هزار متر این مسئله عادی است که اشتها کم شود و وزن کوهنورد کاهش یابد. در این ارتفاع کوهزدگی پیش میآید که نشانههای آن سردرد، سرگیجه، بیخوابی، حالت تهوع، خستگی و کم شدن اشتهاست. این نشانهها غالبا در 6 تا 10 ساعت اولیه صعود به ارتفاع ایجاد میشود و در دومین یا سومین روز در کوهستان به اوج خود میرسد. در ارتفاع بین 4 هزار تا 5 هزار و 800 متر، 67 درصد کوهنوردان دچار این مشکل میشوند.
کنترل نکردن کوهزدگی باعث تورم مغزی میشود که بسیار خطرناک است. تحقیقات اخیر نشان داده است که انجام 12 جلسه (2 تا 4 جلسه در هفته) فعالیت هوازی – غیر هوازی در ارتفاع 4 هزار متر باعث جلوگیری از کوهزدگی میشود.
محققان با توجه به مصرف دارو در کوهنوردان فعل و انفعالات بین مواد غذایی و داروها را بررسی کردند در این بررسیها نتایج زیر به دست آمده است:
در ارتفاع بالا اشتها کم میشود. باید به مصرف داروی کوهزدگی در این حالت توجه کرد زیرا مصرف این داروها ممکن است نشانهها را پنهان کنند و کوهنورد به حرکت خود ادامه میدهد اما در ارتفاع بالاتر بدن او نتواند به شرایط عادت کند.
افرادی که معمولا بدون تجهیزات ایمنی در معرض برف یا یخ به خصوص در نواحی قطبی و یا ارتفاعات قرار می گیرند معمولا دچار بیماری برف کوری شده و چشمان آنها دچار آسیب دیدگی می شود.
برف کوری یک مشکل چشمی دردناک است که با نور بیش از حد از نور ماورا بنفش (UV) ایجاد می شود. هنگامی که نور UV بیش از حد به قرنیه برخورد می کند، باعث آفتاب سوختگی می شود. نام دیگر برف کوری، فوتوکراتیت است. از نظر پزشکی، واژه ی فوتوکراتیت photokeratitis برای برف کوری به کار می رود و شبیه به سوختگی قرنیه و ملتحمه چشم می باشد.
برف کوری ویژگی هایی دارد که اشعه های ماورای بنفش بیشتری را به چشم شما می فرستد. در دماهای شدید سرد و خشک، خشکی می تواند نقش ایفا کند و باعث شود که فوتوکراتیت در ارتفاعات بلندتر متداول شوند.کاهش بینایی ناشی از برف کوری اکثر اوقات موقت است و کم کم به کوری دائمی منجر می شود و علائم چشمی حدود 18 تا 24 ساعت بعد بهبود می یابند
دلایل برف کوری:
فوتوکراتیت ناشی از نور طبیعی یا مصنوعی UV است. قسمت "فتو" به معنی "نور" است و کراتیت التهاب قرنیه است.قرنیه، بافت شفاف و مخروطی شکلی دارد که چشمان شما را پوشش می دهد. قرنیه حاوی رگ های خونی نیست، بنابراین نیاز به اشک دارد که مرطوب شده و سالم بماند.
بیرونی ترین لایه قرنیه، اپیتلیوم نامیده می شود. هزاران انتهای عصبی دارد که قرنیه را بسیار آسیب پذیر و حساس به درد می کند.هنگامی که نور UV بیش از حد به قرنیه می تابد، این لایه خارجی حساس ملتهب می شود و باعث ایجاد احساس سوزش یا خارش می شود.
نور خورشید می تواند باعث برف کوری شود ؛ اشعه ماورا بنفش منعکس شده از ماسه، برف و آب می تواند قرنیه را بسوزاند.نور از چراغ جوشکاری، لامپ های خورشیدی و غرفه های دباغی نیز می تواند موجب التهاب قرنیه شود و در نهایت منجر به برف کوری می شود. افرادی که از تجهیزات جوشکاری استفاده می کنند، به طور خاص مستعد "فلاش جوشکاری" هستند - نامی دیگر برای برف کوری.