۱- دمای پایین هوا یا آب
۲- پوشاک نامناسب و ناکافی
۳- رطوبت
۴- دهیدراسیون (کاهش مایعات بدن): این حالت به دنبال فعالیت‌ها و یا بیماری‌هایی که منجر به از دست دادن مایعات بدن می‌شوند، اتفاق می‌افتد. مانند ورزش شدید و طولانی مدت یا ابتلا به اسهال و استفراغ.
۵- خستگی
۶- عدم کفایت مواد غذایی
۷- عدم اطلاع کافی از هایپوترمی و جزئیات آن
۸- مصرف الکل: در مدت کوتاهی باعث افزایش دما می‌گردد که ناشی از دفع شدید حرارت از طریق پوست است و پس از آن شخص به سرعت به سمت هایپوترمی خواهد رفت.
۹- دیابت: می‌دانیم که نوسانات قند خون در افراد دیابتی بیشتر از حد معمول بوده و در این اشخاص، هیپوگلیسمی (کاهش قند خون) می‌تواند به هایپوترمی منجر گردد. علت این موضوع آن است که در بیماران دیابتی، ذخایر گلیکوژن محدود می‌باشند. البته اشاره به این نکته ضروری است که هر عاملی که موجب کاهش ذخایر گلیکوژن بدن شود، به بروز هایپوترمی کمک خواهد کرد.
یکی از تمرین‌های موثر هیمالیانوردی، تمرین کمبود اکسیژن نام دارد.
علت اصلی آغاز روند هم‌هوایی، کمبود اکسیژن در ارتفاعات است. از سوی دیگر پژوهش‌ها نشان داده‌اند که سیگاری‌ها در مقایسه با دیگران، گلبول‌های قرمز بیشتری دارند و در ارتفاع از هم‌هوایی نسبی برخوردارند.
توجه به این دو موضوع، موجب پیدایش تمرین‌های کمبود اکسیژن در میان هیمالیانوردان گردید و این تمرین ها، انقلابی در صعودهای بلند پدید آورد.
امروزه شاهد صعودهای بسیار سریعی در هیمالیا هستیم که با مفهوم سنتی هم‌هوایی، به هیچ روی قابل توجیه نیست.
یکی از عواملی که چنین صعودهای سریع و بی‌مقدمه‌ای را ممکن می سازد، تمرین کمبود اکسیژن است که بخشی جدایی ناپذیر از تمرین‌های روزانه کوهنوردان برتر جهان شده است.
البته این کوهنوردان دست به تمرین های نوظهور و ناشناخته نمی‌زنند بلکه همان ورزش‌های کمکی مورد استفاده سایر کوهنوردان را به کار می‌گیرند که شامل دویدن، شنا کردن و دوچرخه سواری است.
تنها تفاوت در چگونگی تنفس ضمن تمرین است. در تمرین کمبود اکسیژن، کوهنورد به‌طور آگاهانه و هدفمند طوری نفس می‌کشد که بدنش با کمبود اکسیژن ملایم و نامحسوسی رودررو شود.
مثلا اگر از دویدن به عنوان ورزش کمکی بهره می‌گیرد ضمن روندی بلند، سرعت تنفس خود را کم‌کم پایین می‌آورد به نحوی که اکسیژن دریافتی وی در ضمن تمرین، همواره کمی پایین‌تر از میزان مورد نیاز بدنش باشد.
این کار را می‌توان به کمک گام‌شماری انجام داد. مثلاً کوه نوردی که معمولاً در هر چهار گام یک دم و بازدم انجام می‌دهد، پس از شش ماه در هر شش گام و پس از یک سال در هر هشت گام یک دم و بازدم صورت می‌دهد.
با کاهش تدریجی اکسیژن دریافتی، بدن وی به کمبود اکسیژن واکنش نشان داده میزان هموگلوبین و تعداد گلبول‌های قرمز خونوی افزایش می یابد. این همان فرآیندی است که پس از حضور در ارتفاعات رخ می‌دهد و کوهنورد را برای تحمل کمبود اکسیژن آماده می‌سازد.
به کمک این گونه تمرین، می‌توان بدون حضور در ارتفاعات و صعودهای آمادگی، خود را با کمبود اکسیژن سازگار و برای صعود سریع در هیمالیا آماده کرد.
برنامه ریزی برای تمرین کمبود اکسیژن بسیار دقیق، حساس و پیچیده بوده نیاز به آگاهی کامل از سازوکار این گونه تمرین‌ها و برنامه‌ریزی دقیق دارد. در واقع تمرین کمبود اکسیژن همانند تیغ دو لبه است و شتاب در کسب نتیجه دلخواه، می‌تواند پیامدهای ناگواری به بار آورد.
بهترین توصیه برای علاقه مندان صعودهای سریع (صعودآلپی) در هیمالیا این است که بدون مشورت با پزشکان آگاه و با تجربه دست به چنین اقداماتی نزنند.
دکتر حمید مساعدیان
بدلیل تماس پوست چه بطور تماس مستقیم کوهنوردان با گیاهان در طبیعت چه از طریق مالیدن دست آلوده به عوامل حساسیت زا به صورت، چشم یا سایر نقاط بدن حساسیت ایجاد میشود.
البته فرایند ایجاد این نوع از حساسیت با مورد بالا متفاوت است بدین صورت که بجای ترشح هیستامین و.... خود سلولهای دفاعی مستقیم درگیرند بنابر این سرعت بروز و روند شکل گیری بیماری کند تر است.
خارش، قرمزی پوست و بروز تاول از مهمترین علایم ان است. کوهنوردان بایستی این علایم را از سوزش پوست در اثر تابش افتاب تند کوه و تاثیرات اشعه UV تفریق دهند. پس جهت جلوگیری بایستی کوهنورد با پوشیدن لباس استین بلند و پرهیز از دست زدن به گیاهان ناشناس شانس ابتلا را کاهش دهد همچنین دست آلوده ی خود را به سایر نقاط بدن همچون چشم و صورت نزند.
درمان: در موارد خفیف مالیدن پمادهای ضدالتهاب استروئیدی مفید است اما در موارد شدید بایستی کورتونهای خوراکی همچون قرص پردنیزولون مصرف شود.۳۰الی۴۰ میلی گرم پردنیزولون خوراکی یکبار در روز برای مدت ۳الی۴روز کفایت میکند.
یکی از تمرین‌های موثر هیمالیانوردی، تمرین کمبود اکسیژن نام دارد.
علت اصلی آغاز روند هم‌هوایی، کمبود اکسیژن در ارتفاعات است. از سوی دیگر پژوهش‌ها نشان داده‌اند که سیگاری‌ها در مقایسه با دیگران، گلبول‌های قرمز بیشتری دارند و در ارتفاع از هم‌هوایی نسبی برخوردارند.
توجه به این دو موضوع، موجب پیدایش تمرین‌های کمبود اکسیژن در میان هیمالیانوردان گردید و این تمرین ها، انقلابی در صعودهای بلند پدید آورد.
امروزه شاهد صعودهای بسیار سریعی در هیمالیا هستیم که با مفهوم سنتی هم‌هوایی، به هیچ روی قابل توجیه نیست.
یکی از عواملی که چنین صعودهای سریع و بی‌مقدمه‌ای را ممکن می سازد، تمرین کمبود اکسیژن است که بخشی جدایی ناپذیر از تمرین‌های روزانه کوهنوردان برتر جهان شده است.
البته این کوهنوردان دست به تمرین های نوظهور و ناشناخته نمی‌زنند بلکه همان ورزش‌های کمکی مورد استفاده سایر کوهنوردان را به کار می‌گیرند که شامل دویدن، شنا کردن و دوچرخه سواری است.
تنها تفاوت در چگونگی تنفس ضمن تمرین است. در تمرین کمبود اکسیژن، کوهنورد به‌طور آگاهانه و هدفمند طوری نفس می‌کشد که بدنش با کمبود اکسیژن ملایم و نامحسوسی رودررو شود.
مثلا اگر از دویدن به عنوان ورزش کمکی بهره می‌گیرد ضمن روندی بلند، سرعت تنفس خود را کم‌کم پایین می‌آورد به نحوی که اکسیژن دریافتی وی در ضمن تمرین، همواره کمی پایین‌تر از میزان مورد نیاز بدنش باشد.
