زیرا این کار بسیار دشوار و خطرناک خواهد بود.عدم داشتن تجهیزات و وسایل کوهنوردی و وجود شرایط نامتعادل جوی، همچنین سقوط و ریزش بهمن از جمله موانع و مسائل مشکل ساز برای کوهنوردان و تیم های اعزامی در فصول سرد است. کوهنوردان معمولا پس از گذشت یک دوره فعالیت طولانی و سنگین در تابستان به فکر صعود های زمستانی می افتند.
انتخاب قله برای صعود یکی از اصلی ترین دغدغه های کوهنوردان است. معمولا قله هایی با ارتفاع بین ۲۰۰۰ تا۳۰۰۰ متر خطرافرین و سخت نخواهند بود و کوهنوردان در میان پانزده هزار قله ی بالای ۳۰۰۰متر کار راحتی برای انتخاب قله دارند.
شرایط و قوانین کوهنوردی در زمستان در همه جای دنیا و در همه ی کشورها تقریبا مشابه هم است. بیشتر قلل ۷۰۰۰ متری به ترتیب و یکی پس از دیگری فتح شده اند و تعداد نسبتا کمی از کوه های ۷۰۰۰ متری صعود نشده باقی مانده اند.
با فاصله گرفتن از سطح زمین، گوش دچار گرفتگی یا کاهش قدرت شنوایی میشود. این حالت بیشتر در صعود از ارتفاعات با سرعت بالا همچون استفاده از تله کابین و خودرو قابل لمس می باشد.
گوش میانی که عامل بروز مشکلات گوش در حین ارتفاع گرفتن است به شکل حفره‌ای در داخل استخوان گیجگاهی است که نسبت به تغییرات فشار محیط آسیب پذیر است.
گوش میانی از طریق لوله‌ای به نام شیپور استاش به حلق راه پیدا می‌کند. لوله استاش که حالت ارتجاعی دارد در حالت معمول جداره‌هایش روی یکدیگر خوابیده است هنگامی که فشار داخل حلق زیاد باشد این فشار جدار لوله استاش را از هم باز می‌کند و هوا به گوش میانی می‌رسد.
بهترین حالت پرده گوش وقتی است که فشار در دو طرف پرده گوش یعنی فشار داخلی و بیرونی گوش برابر باشد.
در شیب های تند که احتمال ریزش سنگ وجود دارد حتما موارد ذیل را رعایت نمایید:
۱- در گروههای کوچک و نزدیک به هم حرکت کنید به شکلی که بتوانید یکدیگر را مشاهده و حمایت کنید.
۲- از عبور از مسیرهای ناپایدار و گرفتن سنگهای نامطمئن اجتناب کنید زیرا خطر بیرون آمدن آنها بسیار است.
۳- از قرار گیری در زیر پای سایر افراد در چنین مسیرهایی اجتناب کنید. اجازه دهید سایرین مسیر را طی کنند و بعد از بخش نامطمئن گذر نمائید.
۴- زمانیکه فرد یا گروهی پائین تر از شما در حال گذر از مسیر است سعی کنید تا عبور کامل آنها متوقف شوید و اگر احیانن سنگی از زیر پایتان رها شد با صدای بلند فریاد بزنید: سنگ
۵- گیره ها را پیش از وارد کردن وزن امتحان کنید. بر روی آنها به سمت پائین و نه بیرون وزن بیاورید.
مواظبت صحیح وانبارداری درست طناب بزرگترین کمک به سلامت طناب و خودتان است. همیشه طناب را در کیسه مخصوص آن تمیز نگهداری کنید.
هرگز طنابتان رو به کسی قرض ندهید واجازه ندهید که طناب به طور مستقیم با هر ماده شیمیایی که توانایی آسیب زدن به الیاف نایلونی را دارد ،آلوده شود. هوشیار باشید که طناب خود را درکجا قرارمی دهید وهرگز آن را در نزدیکی ماشین(مخصوصاً اجزا ماشین از جمله باطری فرسوده ) ،حتی در مسیرعبور و یا هر ماده شیمیایی قوی قرار ندهید.
باید توجه داشت که طناب اصلی ترین ابزار حمایتی سنگنورد محسوب میشود.
بد نیست بدانیم که با توجه به علت های بیان شده که موجب آسیب رسانی به طناب شده است، گازهای آلاینده دیگری مثل: گاز اسید سولفوریک ، گاز نیتریک ، گازهای گوگردی، متان،اکسید ازت، آمونیاک، منوکسید کربن و...(بستگی به محل سکونت ) درهوا وجود دارند که موجب فعل و افعالاتی بر روی کریستال های پیوند دهنده مولکولی طناب می گردند وبه آرامی هستۀ طناب را بدون اینکه متوجه شویم از درون منهدم میکنند. برای مثال، یکی از دلایلی که گفته می شود اگر طنابی را که به مدت 10 سال یا بیشتر استفاده نکرده اید، باید آن را کاملاً کنار گذاشته و به هیچ وجه استفاده نکنید، همین علت است.
این واقعۀ وحشتناک اگر چه آسیب دیدگی کمی داشته است اما زنگ خطری است که هر لحظه برای طناب هایی که تاریخ مصرف آنها گذشته و در حفظ و نگهداری آنها دقتی صورت نگرفته است، قابل تکرار است و بدون تعارف پیامد های وخیمتری به دنبال خواهد داشت. امید است که رعایت اصول اولیه نه تنها در طناب بلکه در کلیه ابزارها وهمچنین دیگر قسمت های ورزش کوهنوردی موجب لذت بردن ما از این ورزش شود.
